IMG48

■ .Mkstoucłi" posługiwali slą w lalach dwu-ający UUratufuamawcy rosyjscy na określenie problemówi wjr-taru teketów. moUliraid ustalania tekstu „kanonicznego" utworów, dopuszczaInoicf konickiur. pojada woli autora w za stosowaniu do tekstu, znaczenia rółnycfa re-«Ukcp I wariantów oraz Ich wykorzystania, a więc aa okrollenlo problemów „sztuki edytorskiej**, a srozsgólnle tzw. krytyki tekstu. Dla Borisa Kichonbauma tekstologła 'v praktyczna dziedzina badań literackich służących przygotowaniu do druku te. fcztu autorskiego tswlaaisea tekstu utworu klasyka) zworyftkowenego I oczyszczonego z wszelkich błędów I omyłek. Podobnie dla Borisa Tomaszewskiego teksto-logle to dyscyplina pn ktrczna. rodzaj fllolegll stosowanej. Wlec krytyka tekstu te głównie —tekstu, badania konkretnego tekstu.

Górski, który terminem „tekstologła” Jakby równoważy w swej TckstotopS termin edytorstwo naukowo”, w rzeczywistości nadal używa tek obu wymiennie. Mogłoby te O powinno by) męczyć, te Je utożsamia, ale aa u niego sądy, wyra.

i zwroty, któro taki wniosek uniemożliwia ją: tekstologła wyrosła z filo-Ingi znej krytyki tekstu {KO •—14Y. „Iskstolog w swoim ckarakterze filologa” (KO MV Możliwo.'te w pewnej mierze przyczynia alą do tego sposób, w Jaki Górski rozumie samą Olołoda. sposób najszerszy z możliwych: Jako nauką (wiedzą?) o kulturze jakiego! narado wyrażonej w wytworach Językowych Czytamy, te

Cały ten mópwywWzmierza (o wykazania, te posscscsólas itwWniwni* dcflnlcyjno 1 opisowe „porozealątialy tlą" tak bardzo, 11 ale i«it Już mWUwe dokonania wiajemncgo ich uzgodnienia. I z tego, te cel tea — jak sądią — osiągnątom. czynią TMuMloyU zarzut najzOnlsJszy, a nie s tego. te Górski proponuj* slą da świadomości edytorskie] typu tradycyjnego, nacechowanej rapektcai ćta autorytetu „ustnej tradycji doświadczeń” (KO tt-1» hacki jak Górski s rokiem 1884 (Zjazd Im. Kochanowskiego) wląte narodzlny^pplikicgc odyterrtws atutowego (KO 188: ZO 88), tak OollńzkI s rokiem lite (i(pdaalc żzmfti cgpcertżteó wiąże pierwszą polską próbą systemowego ujecie problematyki edytorski*) « wyj. Acte CD poza tradycjonalne rswatellniczą praktyką ustnego prsskaij ■ site —ujg noteft s mistrza na ucznia (ZG 5.33).

DattrU Iteberstw (nawiązując da nleklósycb sforamknraó k .......dl. j

go) za zadanie tekstologU uznał badania histerii zmian Mm mkytką ca toteż logią włącza w histerią literatury 1 w Materią kultury.

trzeba byle także uwzględnić badania procesu ti

___I I : Jak mówią Oórted I W. Ktoraajtwai c _

w styk s psysb elegią twórczości (esy w ogóle Mertą twórculd) Utencktej. A ponieważ cąaaełd tekst stega opierają sic na matfriala sstkesraaysh rąkeptow, odpisów oraz wydań I materia) ten mają za csrój przedmlot. tesktoje ńą tzkżs ^lt^fc,ł*^ł*(^ł1 Jato dzledriną żlilkii—sfaz ŁJchacsew, przedstawiając badania aad lltasalaią staracuską a amantsas alei o racteraalu alą granie miedzy rolami: histeryka I Motoryka literatury, histeryka literatury 1 takstelags, odkrywcy materiałów | badacza materiałów. Świadczy la a zupełnym nlttromscnłu m o zagadnienia systematyzacji muld; ate w tak rn—lsasj tekstologU cal poznawczy ate jest już przynajmniej podporządkowany celowi praktycm.mu: puhUkieji Web. OłobeUzecjl dyacyptlanraej (zacieraniu slą granic) towarzyszy jedaak objaw ar pałał* przeciwny: świadczące o Idlegraftsmle. postępująca atesalaowaalc alg prted-(kżdry w konkretnym każeniu zssma jest jednostkowy: »» eta tekst); w i a dr skala slą tskstclsgis i ** ^fh. ^tekridkgU^poacizgóh

motegtcąnycb wiedzy'

(KO 11 W

_| innym miejscu raktyesnoj. na którą wydawania tekstów dzieł IMaraitlrh I te dlatego edytorstwo ogarnia (O również tekstologlą. bądącą unle-Jątnotclą badania tekstów (KG lH-IMł; a a takich sformułowań wy.

Sra jsitnnraelnls (1 sprzecznie) zarówno przynależność zakresowa tekstologU do ytoratwa Jako Jego poddziału (ogarnia”). Jak 1 tożsamofó zakresowa Itkstologll 1 edytorstwo (wiedza praktyczna o zasadach badania - umlcJętnoiC badania).

stanie sformułowań TckelotopU narzuca złą uwaga, że znacznie •J by było postępować odwrotni# 1 wiedzą łączyć z momentem teoretyczni umJejątnoóć a momentem praktycznym); oczywlicle: Jeżeli słowo „umie-Jątnoóć” ate Seat tu użyto Jako dawny odpowiednik terminu „nauka”. Z podobnego zagmatwania Oollńakf usiłował wydobyć alą przy pomocy opinii, ta Górski (po-l*-*—*» Jak B. 3. Buebeztab) do tekst ntngll zalicza 1 dyscypliną praktyczną. I nie-Jako nadbudowaną nad nią nauką uogólniającą założenia I metody tej działalności Ij (BO Ale tej opinii można mowu przed wstawię dokonano przez telante tekstologU od sćjtantwa prasa arskezanle aa nłese-osłów; tekstolog ale muzf eią parać pracą edytorską, edytorstwem nauka* (KO 5). ■ usililżl ten można rozumieć Jako powiązanie tekstologU a ustalaniem tekstu, a edytorstwa s udostępnianiem tekstu, a wlec w sposób niezgodny z Jasa*

K „edytorstwo aaukawe te zespół naukowo uiassd-ipnisals poprawnego tekstu utworów (KO lMfc w wypowiadał tej widoczne Jest mechaniczne (przez powtórzenie) sta-wtaide akcentu na naukowości (będą Ją potem kwestionował). Wspomniany rozdział jest też ntesgodny a nazywaniem faktu ukazywania ale dziel w krytycznym opracowaniu edytorskim — „praktyka teketologłcsną”, I nazywaniem „rewelacji

pracy teketeledlesnej” (KO BU

tekstologła Jest