IMG43

Reżyser czyta dramat

Swep

teMceaażgat rachiatutie. aktywnie, egoistycznie i msaettm-we fe^ner ayra dramat po to. aby na jego podstawie stworzyć mit-wiir Jew .-■jirf-g — ii ważnym, drobiazgowym i czarnym. Kadt rinw daie^i aawr funomć ifiaś inspirację, każde didukdtm -aadie

Onamupę pmbiemasykę reżyserskich lektur dramatu, bęięyei-aomai peawyck wogphmeń, de podzteię się także z państwem tany aiascĄ ztesoeą pracy nad dramatem, zakładając, że moje przeor, fcwdaescdmaee inśmt micie mi w pracy reżysera, realizacja przeto-, mm wżaomtk sewrahrych i telewizyjnych, upoważnia mmc do ap. nasarem Kameami dość rozleęjy obszar obserwacje

Sę% ttę zapmomrse problematyką czytana tkamaUm podczas poy yxomadt do teasracp. < także zagadnieniem lektury powicia, pot zmtmay mego tworzywa, które również — niejednokrotnie-da edn "x ta pccacawę do bmd&wansa «ndomiL

keóate y/Karmy reżyseria* wobec tekstu Metysem zagnają różne postawy wobec tekstu Trzeba by pomedatt raczej ^rwJxc tworzywa. Bowiem już od początku Wielkiej ttekrsp Tezom, cć rasójr to w Tbtżcre eTArt Paula Forta widowiska zanęn -<irxaC3ć z yszoaUm teofKorwiyCżt na tle piooen awangardowych mas rzy -K czasu prymienu ńę pierwszych scenicznych adaptacji porno fc. desc&rmanysh przez Zotę na użytek Antotne'a, przez /**-*]*“***

. ja jacąuesa Rouche ("BratM Karamazaw Dosto-fowiystyczaydi, w czasie których rccyto-I    na dziwacznych instrumentach i obrzucano się

I    9^ Gordon Craig sformułował teorię i ideo-

|    ^50' teatru. suwerennego pana i władcy wszdlach

j    - od tamtego burzliwego okresu reżyserzy, bodu-

/    sśę różnymi tworzywami tekst jest czasem

I ****w®zmch. naw« zupełnie drugorzędnym.

I ^^eidzii. jak wczoraj i przedwczoraj, znaleźć można wiełu [ ^^joófzy jedyny swój ceł i zadanie upatrują w pokornej rea-I *ff*i*B w teatrze- Ogólnie, jak sądzę, można wyróżnić parę róź-I    reżysera wobec tekstu. Omówię ie koleino,

[ podporządkowanie się tekstowi Z tą postawą, prakry-I bardzo szeroko i dzisiaj, mamy do czynienia w tym rodzaju ¹1 który nazywam .teatrem literackim', a który charakteryzuje I ^ipcmooiaą i powściągliwością aparatu inscenizacyjnego, akcen-I ggcjande wszystkim dialog, przekazując zaś tekst, wspomaga się j prze aktorstwem. W tym teatrze reżyser ukrywa się na drugim I ? acz panie, przypnuje na siebie zadania organizatora akcji, a rd.e I pseaptetatora. W toku wstępnych lektor i analiz reżyser stara się I śnkpsj pojąć tekst dramatu, a w toku prób usiłuje tekst w spo-I tx sćekwmy do myśli autora przekazać widzom - ustami aktorów.

[ (koć tego typu „literackich* i „aktorskich* przedstawień gra się po as* śmeoe wiele i często, choć nie są one wcale złe, w wiełu kra-ad przyciągają nawet licznych widzów - mam zawsze wrażenie, źe k to przedstawienia w jakiś sposób płytkie, ułatwione, niepełne. Sjdaje oh się bowiem, źe istotna, głęboka, aktywna analiza tekstu krótkiego musi zawsze prowadzić gdzieś dalej i wyżej — do inter-jmcj i ingerencji w tekst, a w rezultacie do powoływania autono-mctnej rzeczywistości teatralną, w której tekst funkcjonuje jako jeden zdementów, nie zaś js&o element nadrzędny wobec innych, których swtieiiność jest bardzo ograniczona.

Nie chcę tu ani wartościować różnych typów teatru, am prowadzić spacji za tym typem, który sam uprawiam i sam uważam za najhar-dtiej nośny. Pragnę tylko wyrazić swoje podejrzenie, źereiyse*; który czyta dramat biernie, tylko po to, by go zanalizować, a me, by go zinterpretować i aktywnie spożytkować - czyta go płytko, fednowa/-

Stwau tai.) - srasoóc »hmwa«r»

325