LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
eLIBRO
Aleksandr Pu�kin
La ne�a
blovado
I N K O
1
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
Aleksandr Pu�kin
LA NEŻA BLOVADO
El la rusa tradukis
Antoni Grabovski
en la jaro 1888
eLIBRO
Aran�is: Franko Luin
ISBN 91-7303-000-7
[e-mail] INKO � SE-13542 TYRES� � SVEDIO
http://www.omnibus.se/inko NOVEMBRO 2000
2
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
n la fino de la jaro 1811a, en epoko al ni memorinda, vi-
Evis en sia vila�o Nenaradovo la bona Gavrilo Gavrilovi�
R. Li glori�is en la tuta �irka�a�o pro gastamo kaj koreco; la
najbaroj �iuminute veturadis al li por man�i, trinki, ludi kun
lia edzino Praskovja Petrovna po kvin kopekoj je la bostono;
kaj kelkaj el ili  por rigardi ilian filineton Marion Gavrilov-
nan, gracian, palan kaj deksepjaran junulinon. x
i estis rigar-
data kiel ri�a fra�lino, kaj multaj anta�decidis �in por si a�
por siaj filoj.
Mario Gavrilovna estis edukita sur francaj romanoj kaj tial
kompreneble jam amanta. La objekto, elektita de �i, estis mal-
ri�a oficiro, kiu sin trovis forpermese en sia vila�eto. Estas
kompreneble per si mem, ke la juna homo brulis egale per
ama fajro, kaj ke la gepatroj de lia amata, scii�inte ilian du-
flankan amon, malpermesis la filinon e� pensi pri li, kaj lin
ricevadis pli malbone ol eksigitan juran alsidanton.
Niaj amantoj estis en korespondado, kaj �iun tagon ili sin
vidis je kvar okuloj en pina arbareto a� �e la malnova pre-
�ejeto. Tie ili �uradis unu al la alia eternan amon, plendadis
je la sorto kaj faradis multoblajn projektojn. Korespondante
kaj interparolante tiusence, ili (kio estas tre natura) alvenis al
la jena decido: se ni unu sen la alia ne povas vivi, kaj la volo
de la senkompataj gepatroj baras nian feli�on, �u ni ne povas
veni al la celo anka� sen �i? Oni komprenas, ke tiu �i feli�a
3
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
penso venis unue en la kapon de la juna homo, kaj ke �i mul-
te pla�is al la romana fantazio de Mario Gavrilovna.
Venis la vintro kaj �esigis iliajn revidojn, sed la korespon-
dado fari�is tiom pli viva. Vladimiro Nikolajevi� en �iu lete-
ro �in petegis ke �i transdonu sin al li, edzi�u je li sekrete,
ka�u sin kelkan tempon kun li, kaj poste ili �etus sin al la pie-
doj de la gepatroj, kiuj nature estus fine tu�itaj per la heroa
konstanteco kaj la malfeli�o de la amantoj kaj dirus al ili cer-
te:  infanoj, venu al niaj koroj!
Mario Gavrilovna longe �anceli�adis; multaj projektoj de la
forkuro estis for�etitaj. Fine �i konsentis: en certigita tago �i
devis ne vesperman�i, sed fori�i en sian �ambron el la �ajn-
ka�zo de la doloro je la kapo. x
ia servanta knabino estis en la
komploto; ili du devis eliri en la �ardenon trans la posta balk-
ona �tuparo, trovi pretigitan glitveturilon, sidigi sin en �i kaj
veturi �irka� kvin verstojn de Nenaradovo, en la vila�on Źad-
rino, rekte anta� la pre�ejon, kie Vladimiro jam devis ilin
atendi.
Anta� la decidanta tago Mario Gavrilovna ne dormis tutan
la nokton; �i ordadis kaj kunligadis sian tola�on kaj vesta�on,
skribis longan leteron al unu sentema fra�lino, sia amikino,
alian al siaj gepatroj. x
i diris adia� al ili en la plej kortu�an-
taj vortoj, senkulpigis sian eraron per la nevenkebla forto de
la ama sento kaj finis per tio, ke la plej feli�a minuto de la vivo
estos por �i tiu, kiam estos permesita al �i �eti sin al la piedoj
de la plej karaj gepatroj. Sigelinte la du leterojn per Tula si-
gelilo, sur kiu estis elformitaj du brulantaj koroj kun konve-
na surskribo, �i �etis sin sur la liton mallonge anta� la lumi-
�ado de la tago, kaj ekdormetis; sed anka� tie �i teruraj son-
�aj fantazioj �iuminute �in vekadis. Jen ek�ajnis al �i, ke en tiu
4
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
sama minuto, kiam �i sidi�is en la glitveturilon por veturi al
la edzi�o, la patro �in ekhaltigis, kun turmenta rapideco �in
trenis sur la ne�o kaj �etis en malluman kaj senfundan sub-
tera�on& kaj �i flugis malsupren kun neklarigebla morti�ado
de la koro& jen �i vidis Vladimiron, ku�antan sur la herbo,
palan kaj sangantan. Mortante, li petegis �in per vo�o iranta
tra la koro, ke �i rapidu por lin edzigi& Aliaj malbelaj, sensen-
caj son�aj vida�oj sin portis anta� �i unu post alia. Fine �i le-
vis sin el la lito, pli pala ol kutime, kaj kun ne-preteksta do-
loro je la kapo. La patro kaj la patrino ekvidis �ian maltrankvi-
lecon; ilia karesa zorgado kaj la sen�esaj demandoj: kio estas
al vi, Manjo? �u vi ne estas malsana, Manjo?  dis�iradis al
�i la koron. x
i penis ilin trankviligi, montri sin �oja, kaj ne
povis. Venis la vespero. La penso, ke jam je la lasta fojo �i
pasigas tagon en la mezo de sia familio, premis �ian koron. x
i
estis apena� viva; sekrete �i diris adia� al �iuj personoj, al �iuj
objektoj, kiuj �in �irka�adis. La vesperman�o estis enportita;
�ia koro forte ekfrapis. Per tremanta vo�o �i diris, ke �i ne
havas apetiton por vesperman�i kaj komencis adia�i je la pa-
tro kaj la patrino. Ili �in kisis kaj, kiel kutime benis; �i apen-
a� ne ekploris. Veninte en sian �ambreton, �i �etis sin sur la
se�on kaj ver�is varmegajn larmojn. x
ia knabino konsilis al �i,
ke �i trankvili�u kaj kura�i�u. �io estis preta. Post horduono
Manjo devis por �iam forlasi la domon gepatran, sian �am-
bron, la trankvilan vivon fra�linan. Ekstere estis ne�a blova-
do; la vento fajfis, la lignaj fenestraj kovriloj tremadis kaj fra-
padis; �io �ajnis al �i kiel timigadoj kaj malfeli�aj anta�signoj.
Balda� en la domo �io trankvili�is kaj ekdormis. Manjo �ir-
ka�kovris sin per �alo, metis sur sin varman superveston, pre-
nis en la manon sian kesteton kaj eliris sur la postan veran-
5
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
don. La servantino portis post �i du kuneliga�ojn. Ili eliris en
la �ardenon. La ne�a blovado ne trankvili�is, la vento blovis
kontra�en, kiel penante haltigi la junan krimulinon. Fine ili
alvenis al la fino de la �ardeno. Sur la vojo glitveturilo ilin
atendis. La �evaloj, trafrostitaj, ne volis stari trankvile sur la
loko, la veturigisto de Vladimiro promenadis anta� la glitve-
turila turnilo moderigante ilian fajrecon. Li helpis la sinjori-
non kaj �ian servistinon sidi�i kaj ku�igi la kuneliga�ojn kaj la
kesteton, prenis la kondukilojn en la manojn kaj la �evaloj
fluge ekkuris. Transdonante la fra�linon al la zorgado de la
sorto kaj al la arto de Tere�ka, la veturigisto, ni turni�os al nia
juna amanto.
La tutan tagon Vladimiro estis en veturado. Matene li es-
tis �e la Źadrina pastro; kun malfacilo ili venis al konsento.
Poste li veturis ser�i atestantojn por la edzi�o inter la najba-
raj vila�estroj. La unua, al kiu li venis, la eksa kvardekjara
standardestro Dravin, konsentis kun plezuro. Tiu �i afero, li
diris, rememorigis al li la pasintajn tempojn kaj la husarajn
�ercetojn. Li invitis Vladimiron resti �e li por tagman�i kaj
certigis lin, ke trovi la du aliajn atestantojn, ne estos malfa-
cile. Efektive tuj post la tagman�o venis la geometriisto x
midt
kun lipharoj kaj pikradetoj �e la botoj, kaj la filo de kapitano
de la �andarmaro, knabeto deksesjara, kiu anta� kelka tem-
po ali�is al la ulanoj. Ili ne sole alprenis la proponon de Vla-
dimiro, sed anka� �uris la pretecon oferi al li la vivon. Vladi-
miro �irka�prenis ilin kun neesprimebla �ojo kaj forveturis la
domon por sin prepari.
Jam longe mallumi�adis. Li elsendis sian fidelan Tere�kan
en Nenaradovon kun sia trio da �evaloj kaj kun detala, vas-
ta ordono; por si li ordonis prepari malgrandan glitveturilon
6
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
unu�evalan, kaj tute sola, sen veturigisto, li forveturis Źadri-
non, kien post du horoj devis anka� alveni Mario Gavrilov-
na. La vojon li konis, kaj la tuta veturo devis da�ri nur dudek
minutojn.
Sed apena� Vladimiro estis elveturinta en la kampon, ekle-
vis sin vento kaj fari�is tia ne�a blovado, ke li nenion vidis. En
unu minuto la vojo estis kovrita de ne�o, la �irka�a�o perdi�is
en la nebulo malklara kaj flaveta, tra kiu flugadis blankaj flo-
koj de la ne�o; la �ielo kuni�is kun la tero; Vladimiro ekvidis
sin sur la kampo kaj vane li volis denove eltrovi la vojon; la
�evalo pa�is rekte anta�en kaj �iuminute jen �i veturadis sur
ne�an amason, jen faladis en kavon; la glitveturilo �iuminu-
te sin renversadis. Vladimiro nur penis ne perdi la veran di-
rekton. Sed �ajnis al li, ke jam pasis pli ol duonhoro kaj li an-
kora� ne alveturis al la Źadrina arbetaro. Pasis ankora� �irka�
dek minutoj, la arbetaro �iam ankora� ne estis videbla. Vla-
dimiro estis veturanta tra kampo tran�ita per profundaj ka-
voj. La ne�a blovado ne trankvili�adis, la �ielo ne ellumi�adis.
La �evalo komencis laci�i kaj de li la �vito faladis kiel hajle-
roj, malgra� ke li �iuminute estis �is la duono en la ne�o.
Fine li ekvidis, ke li veturis en malvera direkto. Vladimiro
haltis; li komencis pripensadi, prezentadi al si kaj certi�is, ke
li devis preni la vojon dekstren. Li ekveturis dekstren. Lia �e-
valo apena� pa�adis. Jam pli ol unu horon li estis en vojo.
Źadrino devis esti proksima. Sed li veturis, veturis, kaj la kam-
po ne havis finon. �ie ne�aj amasoj kaj kavoj; �iuminute la
glitveturilo sin renversadis, �iuminute li �in levadis. La tem-
po pasadis, Vladimiro komencis forte maltrankvili�i. Fine en
flanko sin montris io nigra. Vladimiro tien sin turnis. Pro-
ksimi�ante li ekvidis arbetaron. Glor al Dio, li ekpensis, nun
7
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
�i estas proksima. Li veturis al la arbetaro, esperante balda�
trovi la konatan vojon a� �irka�veturi la arbetaron: Źadrino
estis tuj post �i. Balda� li trovis la vojon kaj enveturis en la
mallumon de la arboj, nudigitaj de la vintro. La vento ne po-
vis tie koleregi; la vojo estis glata; la �evalo reprenis la kura-
�on kaj Vladimiro trankvili�is.
Sed li veturis kaj Źadrino ne estis videbla; la arbetaro ne
havis finon. Vladimiro kun teruro ekvidis, ke li estis envetur-
inta en nekonatan arbaron. Malespero lin prenis. Li ekbatis
la �evalon; la beda�rinda besto ekiris kure, sed balda� �i ko-
mencis iri pa�e, malgra� �iuj penoj de la malfeli�a Vladimi-
ro.
Balda� la arboj komencis maldensi�i kaj Vladimiro elvetu-
ris el la arbaro. Źadrino ne estis videbla. Estis �irka� la nok-
tomezo. La larmoj ekfluis el liaj okuloj; nun li veturis rekte
anta�en. La vetero trankvili�is; la nuboj disiradis; anta� li
ku�is ebena�o, kovrita de blanka ondforma tapi�o. La nokto
estis sufi�e luma. Li ekvidis nemalproksime vila�eton, kun-
metitan el kvar a� kvin kortoj. Vladimiro veturis tien. �e la
unua dometo li elsaltis el la glitveturilo, alkuris al la fenestro
kaj komencis frapadi. Post kelkaj minutoj la ligna fenestra
kovrilo sin levis kaj ia maljunulo elmetis sian grizan barbon.
 Kion vi bezonas?   Źadrino estas malproksima?   �u
Źadrino estas malproksima?  Jes, jes! �u �i estas malprok-
sima?   Proksimeta, estos �irka� deko da verstoj . �e tiu �i
respondo Vladimiro ekkaptis la kapon kaj restis senmova kiel
homo, ju�ita al la morto.
 El kie vi estas?  da�rigis la maljunulo. Vladimiro ne
havis la kura�on respondi je demandoj.  �u vi povas, malju-
nulo,  li diris,  preni por mi �evalojn �is Źadrino?   Ni
8
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
ne havas �evalojn ,  respondis la vila�ano.  �u mi ne povas
ricevi almena� kondukanton? Mi pagos kiom al li pla�os . 
 Atendu , diris la maljunulo, fermante la fenestran kovrilon,
 mi elsendos al vi la filon; li vin kondukos . Vladimiro aten-
dis, sed apena� pasis unu minuto, li ree komencis frapi. La
fenestra kovrilo sin levis, la barbulo sin montris.  Kion vi be-
zonas?   Kie estas via filo?   Li tuj eliros, li prenas la
botojn. Sed vi malvarmi�is? Eniru varmi�i .   Mi dankas, el-
sendu pli rapide la filon.
La pordego akre eksonis, la knabego eliris kun bastonego
kaj iris anta�en, jen montrante, jen elser�ante la vojon, kov-
ritan de ne�aj amasoj.  Kioma horo?  demandis lin Vladi-
miro.  Jam balda� lumi�os ,  diris la juna vila�ano. Vladi-
miro ne parolis jam pli e� unu vorton.
La kokoj kantis kaj estis jam luma tago, kiam ili alvenis Źad-
rinon. La pre�ejo estis fermita. Vladimiro pagis la kondukan-
ton kaj enveturis en la korton, al la pastro. Lia trio da �eva-
loj jam tie ne estis. Kia sciigo lin atendis!
Sed ni returni�os al la bonaj Nenaradovaj vila�estroj kaj ni
rigardos, kio �e ili fari�as.
Ha, nenio!
La maljunuloj veki�is kaj eniris en la gast�ambron. Gavri-
lo Gavrilovi� en nokta �apo kaj mallonga varma surtuto, Pra-
skovja Petrovna en vata noktsurtuto. Oni alportis la tema�i-
non kaj Gavrilo Gavrilovi� sendis la knabinon por scii�i de
Mario Gavrilovna, kia estas �ia sano kaj kiel �i elripozis. La
knabino revenis, sciigante, ke la fra�lino ripozis malbone, sed
ke nun �i fartas pli bone kaj ke �i tuj venos en la gast�ambron.
Efektive, la pordo sin malfermis kaj Mario Gavrilovna eniris
por saluti la patreton kaj la patrineton.
9
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
 Kion faras via kapo, Manjo?  demandis Gavrilo Gavri-
lovi� .  Pli bone, patreto ,  respondis Manjo.  Vi kredeble,
Manjo, ricevis hiera� kapdoloron de forna haladzo ,  diris
Praskovja Petrovna.  Povas esti, patrineto ,  respondis Man-
jo.
La tago pasis feli�e, sed en la nokto Manjo malsani�is. Oni
sendis en la urbon al la kuracisto. Li alvenis vespere kaj tro-
vis la malsanan en deliro. Ali�is forta febro, kaj la beda�rin-
da malsanulino du semajnojn sin trovadis sur la bordo de la
tombo.
Neniu en la domo sciis ion pri la intencita forkuro. La le-
teroj skribitaj de �i estis jam bruligitaj; �ia servantino nenion
al iu parolis, timante la koleron de la gesinjoroj. La pastro, la
eksa standardestro, la liphara geometriisto kaj la aminda ula-
no estis diskretaj, kaj nesenka�ze. Tere�ka la veturigisto ne-
niam ion senbezonan eldiris e� en malsobra estado. Tial la
sekreto estis ka�ata de pli ol duona dekduo da kunsciantoj.
Sed Mario Gavrilovna mem, en sen�esa deliro, elrakontis sian
sekreton. Tamen �iaj vortoj estis tiel mirindaj kaj neligeblaj
kun io, ke la patrino  ne foriranta de �ia lito  povis kom-
preni el ili nur tion, ke �ia filino estis morte amanta Vladimi-
ron Nikolajevi�on, kaj ke kredeble la amo estis la ka�zo de �ia
malsano. x
i konsili�is kun sia edzo, kun kelkaj najbaroj, kaj
fine unuvo�e �iuj decidis, ke videble tia estis la sorto de Ma-
rio Gavrilovna, ke la difiniton de la sorto ni per �evalo ne for-
kuros, ke la malri�eco ne estas krimo, ke oni ne vivas kun
ri�eco, sed kun la homo kaj cetere. Similaj popoldiroj estas
mirinde utilaj en tiuj �i okazoj, kiam ni mem nur tre malmul-
tan povas elpensi por nia pravigo.
Dume la fra�lino komencis sani�i. Vladimiro jam longe ne
10
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
montris sin en la domo de Gavrilo Gavrilovi�. Li estis ja sen-
kura�igita per la kutima ricevo. Oni decidis sendi al li kaj scii-
gi lin pri la neesperita feli�o, la permeso je la edzi�o. Sed kia
estis la miri�o de la Nenaradovaj vila�estroj, kiam kiel re-
spondon al ilia invito ili ricevis de li duone malprudentan
leteron! Li sciigis ilin, ke lia piedo neniam estos en ilia domo,
kaj li petis, ke ili forgesu la malfeli�ulon, por kiu la morto
restas la sola espero. Post kelkaj tagoj ili scii�is, ke Vladimi-
ro forveturis en la militistaron. Tio �i estas en la 1812 j.
Longe ili ne havis kura�on paroli pri tio al la sani�anta Ma-
rio. x
i neniam rememorigis Vladimiron. Kelkajn monatojn
jam poste, trovinte lian nomon en la nombro de la honore
distingi�intaj kaj grave vunditaj �e Borodino, �i falis sensen-
te kaj oni timis, ke �ia febro ne revenu. Sed tamen, glor al
Dio, la sensento ne havis postsignojn.
Dua �agreno �in renkontis. Gavrilo Gavrilovi� mortis, res-
tigante �in heredantino de la tuta havo. Sed la heredo �in ne
konsolis; �i kore dividis la mal�ojon de la malfeli�a Praskov-
ja Petrovna kaj �uris neniam aparti�i de �i; ili du forlasis Ne-
naradovon, la lokon de la mal�ojaj rememoroj, kaj forvetu-
ris por vivi en vila�o.
Fra�loj �irka�adis anka� tie �i la amindan kaj ri�an fra�-
linon, sed �i donis al neniu e� la plej malgrandan esperon. La
patrino iam konsilis al �i ke �i elektu edzon! Mario Gavrilov-
na balancadis la kapon kaj fari�is pensema. Vladimiro jam ne
vivis: li mortis en Moskvo, tagon anta� la eniro de la Francoj.
Lia memoro �ajnis sankta por Manjo; almena� �i konservis
�ion, kio lin povis rememorigi: la librojn, de li iam legitajn,
liajn pentrojn, notojn kaj versojn, kiujn li por �i transskribis.
La najbaroj, scii�inte pri �io, miris �ian konstantecon kaj kun
11
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
sciemo atendis la heroon venkontan fine la fidelecon de tiu
�i fra�lino Artemizo.
Dume la milito estis finita kun gloro. Niaj regimentoj rev-
enadis el la alilando. La popolo iris al ili kontra�en. La muziko
ludis muzikajn kantojn:  Vive Henri Quatre , tirolajn valsojn
kaj ariojn el  Źokondo . La oficiroj, kiuj eliris en la militon
preska� infanoj, revenis, viri�intaj de milita aero kaj �irka�-
penditaj per krucoj. La soldatoj �oje paroladis inter si, enmi-
ksante �iuminute en la lingvon germanajn kaj francajn vor-
tojn. Tempo ne forgesebla! Tempo de la gloro kaj de la �ojo!
Kiel forte frapis la rusa koro �e la vorto  patrujo ! Kiel dol�aj
estis la larmoj de la revido! Kun kia unuanimeco ni unuigis la
sentojn de la popola fiereco kaj de la amo je la regnestro! Kaj
por li, kia estis tiu �i minuto!
La virinoj, la rusaj virinoj, estis tiam sensimilaj. Ilia kutima
malvarmeco perdi�is. Ilia �ojo estis efektive malsobriganta,
kiam renkontinte la venkintojn ili kriadis: hura!
Kaj en la aeron ili �etadis la �apetojn.
Kiu el la tiamaj oficiroj ne konfesos, ke al la rusa virino li �ul-
dis la plej bonan kaj la plej multekostan rekompencon?..
En tiu �i brilanta tempo Mario Gavrilovna vivis kun la pa-
trino en la gubernio, kaj ne vidis kiel la du �efurboj festis la
revenon de la soldataroj. Sed en la rondurboj kaj la vila�oj la
komuna �ojo estis eble ankora� pli forta. La ricevo de ofici-
ro en tiuj �i lokoj estis por li efektiva triumfo kaj al la aman-
to en frako estis ne plezure en lia najbareco.
Ni jam diris, ke malgra� sia malvarmeco Mario Gavrilov-
na kiel anta�e estis �irka�ata de fra�loj. Sed �iuj devis fori�i
kiam ekmontris sin en �ia palaco la vundita husara regimen-
testro Burmin, kun la Georgio en la buton-trueto kaj  kun
12
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
interesanta paleco kiel paroladis la tiamaj sinjoridinoj. Li
havis �irka� dudek ses jarojn. Li alveturis forpermese en si-
ajn vila�ojn, kiuj sin trovis en la najbara�o de la vila�o de Ma-
rio Gavrilovna.
Mario Gavrilovna lin distingis. Apud li �ia kutima pense-
meco vivi�adis. Oni ne povus diri, ke �i lin koketis; sed la po-
eto, vidinte �ian teni�on, certe dirus:  Se amor non Ł, che
dunque? &
Burmin estis efektive multe aminda juna homo. Li havis
tiun �i talenton, kiu pla�as al la virinoj: la talenton de �enti-
la senpena rigardemo kaj de modesta sprito. Lia renkontado
kun Mario Gavrilovna estis rekta kaj libera; sed kion ajn �i
dirus a� farus, lia animo kaj liaj rigardoj �iam �in akompana-
dis. Li �ajnis de karaktero trankvila kaj modesta, sed la famo
rakontis, ke anta�e li estis terura sova�ulo, kaj tio �i ne ma-
lutilis al li en la opinio de Mario Gavrilovna, kiu (kiel anka�
�iuj junaj sinjorinoj senescepte) kun plezuro senkulpigis la
malprudenta�ojn montrantajn kura�on kaj fajrecon de la ka-
raktero.
Sed pli ol �io& (pli ol lia karesemo, pli ol la interesanta
paleco, pli ol la banda�ita mano) la silentado de la juna hu-
saro vekadis �ian sciemon kaj fantazion. x
i ne povis ne konscii
tion, ke �i multe al li pla�is; kredeble anka� li kun sia sprito
kaj koneco de la homoj povis jam ekvidi, ke �i lin elektis: kial
�is nun �i ne vidis lin apud siaj piedoj kaj ne a�dis lian kon-
feson? Kio lin retenadis? Ia, timemo, neapartigebla de la efek-
tiva amo, la fiereco a� la koketado de lerta amisto? Tio �i estis
por �i enigmo. Pensinte bone, �i decidis, ke la timemo estis
sole la ka�zo, kaj intencis kura�igi lin per pli granda atente-
co kaj, la� la okazoj, anka� per karesado. x
i preparadis la plej
13
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
neesperatan disligon kaj malatendeme atendis la minuton de
la romana klari�o. La sekreto, kia ajn �i estus, �iam premas la
virinan koron. x
iaj militaj operacioj havis la deziratan finon:
almena� Burmin fari�is tiel pensema kaj liaj nigraj okuloj kun
tia fajro haltadis sur Mario Gavrilovna, ke la decidanta minu-
to �ajnis jam proksima. La najbaroj paroladis pri la edzi�o kiel
pri fakto jam finita, kaj la bona Praskovja Petrovna �ojadis, ke
�ia filino fine trovis por si indan fian�on.
La maljunulino sidis unu fojon sola en la gast�ambro, dis-
ku�igante kartojn (la grande patience), kiam Burmin eniris en
la �ambron kaj tuj demandis pri Mario Gavrilovna.  x
i estas
en la �ardeno,  respondis la maljunulino;   iru al �i, kaj mi
vin tie �i atendos . Burmin foriris kaj la maljunulino faris la
signon de la kruco kaj ekpensis: nun eble la afero hodia� fini-
�os!
Burmin trovis Marion Gavrilovnan apud la lageto, kun li-
bro en la manoj en blanka vesto, kiel efektiva heroino de la
romano. Post la unuaj demandoj Mario Gavrilovna intence
�esis subteni la interparolon, fortigante tiel la duflankan sen-
konsilecon, de kiu oni povis liberi�i nur per subita kaj deci-
da klarigo. Tiel anka� fari�is. Burmin, sentante la malfacile-
con de sia pozicio diris, ke li ser�is jam longe la okazon por
malkovri al �i sian koron, kaj postulis minuton da atento. Ma-
rio Gavrilovna fermis la libron kaj mallevis la okulojn por sig-
no de la konsento.
 Mi vin amas,  diris Burmin,  mi vin amas pasie& 
(Mario Gavrilovna ru�i�is kaj mallevis la kapon ankora� pli
multe).  Mi faris sengardeme, donante min al la aminda ku-
timo, al la kutimo vidi kaj a�di vin �iutage&  (Mario Gavri-
lovna rememoris la unuan leteron de St. Preux.)  Nun estas
14
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
jam tro malfrue batali kun mia sorto; la rememoro je vi, via
aminda sensimila imago, de nun estos la turmento kaj la kon-
solo de mia vivo; sed al mi ankora� restas plenumi la malfa-
cilan devon, malkovri al vi la teruran sekreton kaj meti inter
ni netrapaseblan barilon&    Żi �iam ekzistis,  interrom-
pis kun viveco Mario Gavrilovna,  mi neniam povis esti via
edzino&    Mi scias,  respondis li trankvile,  mi scias ke
iam vi amis, sed la morto kaj tri jaroj da plorado& Bona, kara
Mario Gavrilovna! ne penu forpreni de mi la lastan konsolon:
la penson, ke vi konsentus fari mian feli�on, se& Silentu, pro
Dio, silentu; vi min turmentas. Jes, mi scias, mi sentas, ke vi
estus mia, sed& mi plej malfeli�a kreita�o& mi estas edzigi-
ta!
Mario Gavrilovna elrigardis lin kun miri�o.
 Mi estas edzigita,  da�rigis Burmin;  mi estas edzigi-
ta jam la kvaran jaron, kaj mi ne scias, kiu estas mia edzino,
kaj kie �i estas, kaj �u mi devas �in iam revidi!
 Kion vi parolas?  ekkriis Mario Gavrilovna;  kiel �i es-
tas mirinda! Da�rigu! mi rakontos poste& sed da�rigu, estu
tiel bona!
 Je la komenco de la 1812a jaro,  diris Burmin,  mi rapi-
dis Vilnon, kie trovi�is nia regimento. Alveninte unu fojon sur
ian po�tan stacion malfrue en la vespero, mi ordonis kiel eble
plej rapide almeti la �evalojn kiam subite levis sin terura ne�a
blovado; la po�ta inspektoro kiel anka� la postilionoj konsi-
lis al mi, ke mi atendu. Mi ilin obeis; sed ia nekomprenebla
maltrankvilo min ekre�is; �ajnis, ke iu min pu�adis. Dume la
ne�a blovado ne trankvili�adis; mi ne povis min teni, mi or-
donis ree almeti la �evalojn kaj forveturis, malgra� la ventego.
Al la postiliono �ajnis pli bone veturi trans la rivero, kio de-
15
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
vis plimallongigi nian vojon per tri verstoj. La bordoj estis
kovritaj de ne�o, la postiliono transveturis flanke de la loko,
kie ni devis elveturi sur la vojon, kaj tial ni nin ektrovis en
nekonata loko. La blovego ne �esadis; mi ekvidis lumeton kaj
ordonis veturi tien. Ni alveturis en vila�on; en la ligna pre�ejo
estis lumo. La pre�ejo estis malfermita; post la barilo staris
kelkaj glitveturiloj, en la vestiblo iradis homoj.  Tien �i! Tien
�i!  ekkriis kelkaj vo�oj. Mi igis la postilionon anta�vetu-
ri.  Sed permesu, kie vi estis tiel longe?  diris al mi iu,  la
fian�ino sin trovas en sensenta estado; la pastro ne scias, kion
fari; ni jam estis pretaj veturi reen. Eliru pli rapide! Silentan-
te mi elsaltis el la glitveturilo kaj eniris en la pre�ejon, mal-
forte lumigatan per du a� tri kandeloj. Knabino sidis sur ben-
ko en malluma angulo de la pre�ejo; alia frotis �iajn tempiojn.
 Glor al Dio,  �i diris:  fine vi alveturis! Vi preska� mor-
tigis la fra�linon! Maljuna pastro proksimi�is al mi kun la
demando:  �u vi ordonas komenci?   Komencu, komen-
cu, patreto , mi respondis senpense. Oni levis la knabinon. x
i
al mi �ajnis ne malbela& Nekomparebla, nepardonebla kna-
beco& mi staris apud �i sur la altaro; la pastro rapidis; tri vi-
roj kaj la servantino subtenadis la fian�inon kaj estis okupa-
taj nur per �i. Oni nin edzigis.  Kisu vin ,  oni diris. Mia
edzino turnis al mi sian palan viza�eton. Mi volis �in kisi& x
i
ekkriis:  Ho ne estas li!  kaj falis sen sentoj. La atestantoj
direktis sur min la terurigitajn okulojn. Mi turni�is, eliris el la
pre�ejo sen ia malhelpo, �etis min en la glitveturilon kaj ek-
kriis:  For! Anta�en!
 Dio mia!  ekkriis Mario Gavrilovna,  kaj vi ne scias kio
fari�is kun via beda�rinda edzino?
 Mi ne scias,  respondis Burmin,  mi ne scias, kiel oni
16
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
nomas la vila�on, kie mi edzi�is; mi ne memoras, el kia sta-
cio mi veturis. En tiu �i tempo mi tiel malmulte scietis la gra-
vecon en mia krima �erco, ke, forveturinte de la pre�ejo mi
ekdormis, kaj reveki�is la duan tagon frue, jam sur la tria sta-
cio. La servanto, kiu estis tiam kun mi, mortis en la milito, tiel
ke mi ne havas e� la esperon trovi tiun �i, kun kiu mi �ercis
tiel terure, kaj kiu estas nun tiel terure ven�ita .
 Dio mia, Dio mia!  diris Mario Gavrilovna, kaptinte lian
manon:  Tio estis vi? kaj vi min ne rekonas?
Burmin ekpali�is& kaj �etis sin al �iaj piedoj&
17
LA NEŻA BLOVADO
eLIBRO
http://www.omnibus.se/inko
ISBN 91-7303-000-7
18