3582317473

Zasoby wodne Polski

Polska jest krajem w którym zasoby wodne są mniejsze niż w innych państwach europejskich.

Zasoby wodne wynikają z tak zwanego bilansu wodnego na który składają się przychody i rozchody wody. Na przychód wpływają opady atmosferyczne i dopływy wód z zagranicy oraz wody zgromadzone w rzekach i jeziorach . Na rozchód wody składają się parowanie, zużycie wody na potrzeby przemysłowe, komunalne oraz odpływ powierzchniowy i podziemny.

Obszary w Polsce o nadmiarze wód Karpaty, Sudety, Żuławy, poje. Mazurskie. Obszary o deficycie wody Kujawy, górny Śląsk, okolice Łodzi.

Zasoby polskich wód podziemnych i powierzchniowych: 60 km³. Na Polskę spada przeciętnie 186 km³ wody, z czego 133 km³ paruje bezpośrednio, a pozostała ilość spływa rzekami lub wsiąka do gruntu tworząc zasoby wód podziemnych.

Wykres fazowy wody, zjawiska związane z przej ściami fazowymi

• >	Pi
A	7 —-i
\ uałc l uscr stele \	i /1 J.\
\o	.• 'bas |
	i
u,uuy=i \	iuu y P-.nktpitrćir^v

Obszar leżący na lewo od tej krzywej odpowiada fazie stałej; współrzędne punktów leżących na tym obszarze podają temperaturę i ciśnienie, w których trwale istniejącą fazą jest jedynie faza stała, tj. lód.

Krzywa OD, zwana krzywą sublimacji, oddziela pole fazy stałej (pole lodu) od pola gazu (pary nienasyconej).

Krzywa OB, zwana krzywą parowania, określa równowagę między cieczą a gazem. Wszystkie trzy krzywe równowag fazowych; krzywa parowania OB, krzywa krzepnięcia OC i krzywa sublimacji OD, przecinają się w jednym punkcie O zwanym punktem potrójnym. Współrzędne punktu potrójnego określają ciśnienie i temperaturę, w których jedynie możliwe jest istnienie wszystkich trzech faz w równowadze trwałej, tj. fazy stałej, ciekłej i pary nasyconej.

Każda substancja ma swój odrębny wykres fazowy, który można uzyskać na podstawie pomiarów wykonanych w różnych temperaturach i pod różnymi ciśnieniami.

Do charakterystyki układów wielofazowych można zastosować tzw. regułę faz Gibbsa.

Mówi ona, że w danym układzie liczba stopni swobody n jest równa liczbie składników niezależnych s, pomniejszonej o liczbę faz plus dwa.

n = s - f + 2

Gęstość wody i zjawiska z nią związane.

Gęstość w temperaturze 3,98°C: 1 kg/1 (gęstość maksymalna)

Objętość, a temperatura

Wraz ze spadkiem temperatury gęstość większości substancji rośnie, a ich objętość maleje. W przypadku wody występuje pewna anomalia. Największą gęstość, lg/dm³ woda osiąga w temperaturze 3,98°C, a nie jak można przypuszczać w najniższej temperaturze, to jest na granicy woda - lód 0°C to temperatura, w której gęstość skokowo maleje z 0,999g/dm³ do 0,916g/dm³ (gęstość lodu). Gęstość lodu woda osiąga ponownie w temperaturze 30°C.

Zmiana temperatury o 1°C wniskich zakresach temperatur (4 - 8°C) powoduje małe zmiany gęstości, natomiast w wyższych (od około 12°C) znaczne.

Cecha ta jest niezwykle ważna dla zbiornika wodnego. Ma to wpływ na stabilność mas wodnych. Wody o temperaturze 4 - 10°C mogą być łatwo przemieszane prze wiatr, gdyż różnice gęstości między nimi są niewielkie. Powyżej 20°C układ jest już bardzo stabilny. Ta właściwość wody, umożliwia również przeżycie wielu organizmom podczas mro-nych zimowych dni. Gęsta, a zatem "ciężka" woda, która ma temperaturę zbliżoną do 4°C zalega przy dnie. Chłodniejsze i lżejsze wody utrzymują się przy powierzchni. Gdy temperatura powietrza spadnie poniżej 0°C woda zamarza. Heksagonalna struktura lodu powoduje, że ma on mniejszą gęstość od wody, a co za tym idzie utrzymuje się na jej powierzchni, nie powodując ochładzania głębszych partii jeziora. Tworzy się wówczas tak zwane uwarstwienie - stratyfikacja (to zjawisko opisane zostanie dokładniej w dalszych częściach artykułu). Podobnie rzecz ma się latem, kiedy powierzchniowe warstwy wody ogrzewane są promieniami słonecznymi. Ich temperatura jest znacznie większa od 4°C, a ich gęstość jest mniejsza od warstw przydennych.

Patrz wyżej.