3582327964

1) Prozodia wiersza

Zestrój akcentowy

—    wyraz lub grupa wyrazów, które pod względem podporządkowania akcentowi tworzą całość

—    np.: za mąż, do domu

Intonem

—    zakończenie wersu

—    albo koda, czyli intonem kadencjalny - zamykający

—    albo dominanta, czyli intonem antykadencjałny- otwierający

—    termin typowy dla Marii Dłusłdej

Antykadencja

—    rodzaj intonacji zdaniowej

—    intonacja wznosząca, typowa dla zdań pytających

—    zaczyna się nisko i mywa w punkcie najwyższym

—    sygnał niedokończenia i zapowiedź dalszego ciągu

Kadencja

—    rodzaj intonacji zdaniowej

—    intonacja opadająca, typowa dla zdań oznajmujących i zazwyczaj też rozkazujących

—    wznosi się w pierwszej części wypowiedzenia i opada w drugiej

—    sygnał zakończenia pewnego odcinka mowy

Stopa

—    najmniejsza powtarzająca się regularnie rytmiczna cząstka wersu

—    powtarzalna jednostka miary wierszowej

—    zespół kilku sylab długich i krótkich lub akcentowanych i nieakcentowanych

—    mocna część stopy nazywana jest współcześnie arsą, a słaba tezą

—    stopy najbardziej typowe dla języka polskiego, przez występujący w nich akcent paroksytoniczny: trochej, amfibrach i peon III

Transakcentacja

—    przesunięcie akcentu z sylaby, na której powinien padać według systemu (w języku polskim, zazwyczaj na drugą od końca), na inną, zwykle z nią zrymowaną

Dobrze obrazuje to przykład:

Jak tam, panie Ildefonsie,

Czy porządki już robią się ?

2) Parodia a satyra