3582333876

Początek zorganizowanej pomocy społecznej -Elżbietaliskie Prawo Pomocy Społecznej (1601 rok, Anglia) - pomoc dla potrzebujących za pomocą parafii, w wydanych ustawach wyodrębniono 3 grupy potrzebujących:

-    osoby niezdolne do pracy (chore, umieszczono je w przytułkach)

-    ubodzy zdolni do pracy (umieszczono w domach pracy)

-    osoby notorycznie notorycznie uchylające się od pracy (umieszczone w domach poprawczych)

W Polsce w XVII wieku powstają prototypy domów dziecka. W szpitalach i przytułkach zaczęto tworzyć specjalne oddziały z nauką rzemiosła.

Pierwszy zakład opiekuńczy dla dzieci w Warszawie w 1736 roku, założyciel G. Baudouin, nazwano go szpitalem dla przyjmowania i wychowania niemowląt, przetrwał do II Wojny Światowej. Znajdowały tam schronienie dzieci niechciane, podrzutki itd.

Zasadniczy rozwój państwowej koncepcji polityki społecznej to wiek XVIII (wiązało się to z ustanowieniem konstytucji praw człowieka).

Następnie rodzą się państwa demokratyczne. Okres laicyzacji instytucji charytatywnych, szpitale przestają być zależne od kościoła. Polityka państwa zaczyna uwzględniać pewne postulaty pomocy potrzebującym. Jednocześnie w tym czasie wyznawane jest hasło Monteskiusza: „Człowiek nie jest biedny dlatego, że nic nie ma, ale dlatego że nie pracuje”. Państwo miało więc zapewnić, czy też zmusić do pracy. Wtedy to miejsca pomocy społecznej stały się źródłem taniej siły roboczej.

Mniej więcej w XIX wieku następuje zmiana w traktowaniu dzieci przestępczych.

Fryderyk Skarbek w Warszawie założył Instytut Moralnej Poprawy Dzieci.

W Studzieńcu założono pierwszy polski Dom Poprawy, któty miał formułę Wioski Dziecięcej (1876r)

WYKŁADU (29.10.2009)

Cd. Rozwoju form opieki:

Wiek XIX - rewolucja przemysłowa skutkowała migrację ludu ze wsi do miast, co spowodowało, że ich duża liczba nie zapewnia wszystkim pracy. Ludzie niezdolni do pracy lub poszkodowani przez przypadki losowe trafili na bruk;

Rozwija się ruch socjalistyczny, klasy robotnicze zaczęły protestować przeciwko ciężkim warunkom pracy

Jako pierwszy zadziałał Bismarck (kancleiz Niemiec): w 1883 roku wprowadza po raz pierwszy ubezpieczenia społeczne, od tego momentu opieka społeczna działała dwutorowo:

1)    Pomoc charytatywna

2)    Pomoc państwa

Jest t początek pomocy społecznej udzielonej ludziom. W Polsce ubezpieczenia społeczne wprowadzono w czasie zaborów w kolejności: pruski, austriacki, rosyjski.

Wybuch 11 Wojny Światowej i jej konsekwencji (wyniszczenie, bieda, ubóstwo, kombatanci itp.) spowodowały, że państwa zwłaszcza Wielka Brytania wzięły na siebie odpowiedzialność i w latach 40stych powstała koncepcja Welfare State. Państwo zobowiązywało się do nadawania pewnych praw obywatelom z obowiązku a nie z miłosierdzia. Prawo miało zagwarantować swoim obywatelom: bezpłatną edukację, służbę zdrowia, zabezpieczenie w razie wypadku, zasiłki dla bezrobotnych. Państwo musiało wobec tego wykształcić instytucje i funkcjonariuszy tych instytucji by zapewnić tę pomoc (opłacano ich z pieniędzy publicznych). Tymi profesjonalistami byli pracownicy socjalni PROFESJONALIZACJA (ETATYZACA) POMOCY