3582468995

Diagnoza - to rozpoznawanie na podstawie zebranych objawów i znanych ogólnych prawidłowości badanego złożonego stanu rzeczy przez przyporządkowanie go typu lub gatunku, przez wyjaśnienie genetyczne i celowościowe, określenie jego fazy obecnej oraz przewidywanego rozwoju (Ziemski)

diagnostyka - proces intencjonalny, w którym określa się przedmiot rozpoznania, cel, któremu to rozpoznanie ma służyć, skutki i kierunki działań; należy traktować ją jako dyscyplinę o sposobach zorganizowanego, metodycznego diagnozowania określonych stanów rzeczy, zjawisk, funkcjonowania grup, jednostek, instytucji, środowisk; typy diagnoz cząstkowych - Ziemski: 1) klasyfikacyjna = typologiczna - zalicza dane zjawiska lub stan do określonej klasy lub typu zjawisk; 21 genetyczna = etiologiczna = kauzalna - wyjaśnia zjawisko lub stan rzeczy w kategoriach genetycznych; określa przyczyny zjawiska; odpowiada na pytanie: jak doszło do ukształtowania się zjawiska? 31 znaczenia = celu = celowościowa - wyjaśnia sens diagnozowanego wycinka rzeczywistości z teleologicznego punktu widzenia lub z punktu widzenia funkcji, jakie dane zjawisko spełnia w szerszym kontekście; 41 fazy - określa stadium rozwojowe danego stanu rzeczy w chwili diagnozowania, przy założeniu, iż dane zjawisko ewaluuje w określonym kierunku; 5} prognostyczna = rozwojowa - stwierdza główne tendencje rozwojowe w diagnozowanym wycinku rzeczywistości, prognoza formułowana jest zwykle na podstawie ekstrapolacji stanu obecnego w przyszłości;

Etapy diagnozowania wg Podgóreckiego - diagnoza całkowita (pełna) w znaczeniu szerszym: 1) opis stanu rzeczy - zestawieniu, omówieniu i charakterystyce tych danych, w stosunku do których zachodzi potrzeba podjęcia działań reformatorskich, profilaktycznych lub projektujących (diagnoza negatywna), np. test kompetencji po 6-stej klasie:21 Ocena stanu rzeczy - zestawienie wszystkich rodzajów ocen, które mogą mieć zastosowanie w związki z zebranymi danymi; 3) Konkluzja oceniająca - zastosowanie systemu przyjętych ocen do opisanych stanów faktycznych i stwierdzenie potrzeby lub braku potrzeby podjęcia dalszego postępowania, aby analizowany stan rzeczy zmienić, 4) Wyjaśnianie analizowanych stanów rzeczy - o charakterze genetycznym i przyczynowym; 51 Postulowanie hipotezy o charakterze sprawczym - wysunięcie projektu zmian pod kątem zreformowania, zmodyfikowania lub usunięcia analizowanego stanu rzeczy; 61 Stawianie hipotez; - diagnoza w węższym znaczeniu:

Grupa społeczna to co najmniej trzy osoby połączone względnie trwałymi więziami społecznymi powstałymi na podłożu odczuwanych i uświadamianych wspólnych potrzeb, wartości i interesów, których treści wyznaczają specyfikę i odrębność danej grupy od innych. Grupa społeczna to zbiorowość, która wykształciła pewien zakres wspólnego myślenia. Jest to zbiór osób, które wyznaczają więź społeczną (charakter dwoisty) i samoświadomość. W grupie istnieje komunikacja i łączność, tendencja do zachowania konformizmu, kulturowo wspólnych wartości, świadomość wspólnych interesów i ich przedkładanie nad swoje interesy, pewne terytorium, majątek, budynki, ośrodki, skupienia, wspólne symbole, herby, sztandary, pieczęcie. Grupa wykształciła władzę grupową i instytucje (pewne sposoby działania, załatwiania spraw) grupowe. Wg Kosińskiego grupa wyznaczona iest przez: 1. Co najmniej 3 członków (istnieje większość i mniejszość, podstruktura) 2. Cel (wyznacza solidarność, więź) 3. Wyraźna struktura wewnętrzna zbudowana z pozycji zajmowanych przez członków i związanych z nimi ról, stosunki władzy 4. Tożsamość (wskazuje na jej odrębność) 5. Ośrodki skupienia, symbole.

Cechy grupy: -świadomość członków ojej istnieniu, -poczucie odrębności i wspólnoty, -wspólny cel-wartości grupyAcelem może być wartość symboliczna lub materialna \głównym