293017793

nia, a więc taki, który według wiedzy na temat przebiegów kauzalnych w perspektywie ex antę byłby dozwolony, czyli po prostu nie uderzył z całej siły nożem w rękę), skutek w postaci bezwładu ręki z pewnością by nie wystąpił.

4.    Strona podmiotowa:

Typ czynu opisanego w art. 156 k.k. jest typem umyślnym. Z podanego w kazusie stanu faktycznego wynika, że sprawca świadomie uderzył z całej siły nożem w ramię, wbijając go na głębokość 10 centymetrów. Opierając się na doświadczeniu życiowym, należy przyjąć, iż decydując się na podjęcie tej czynności, sprawca w momencie zadawania dosu miał świadomość, że swoim zachowaniem może trwale uszkodzić rękę (spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu). Brak w kazusie okolicznośd dotyczących czynu lub osoby sprawcy (takich jak na przykład ograniczona możność rozpoznania znaczenia czynu), które to założenie mogłyby obalić. Odnosząc się do płaszczyzny woluntatyw-nej, w pierwszej kolejnośd należy stwierdzić brak podstaw do przyjęda, że chdał on spowodować skutek w postaci dężkiego uszczerbku na zdrowiu. Jednakże przyjmując, iż prawdopodobieństwo wystąpienia uszczerbku stanowiącego znamię typu czynu zabronionego było duże (z czego musiał on sobie zdawać sprawę), a sprawca, podejmując zakazane zachowanie, nie zrobił nic, aby je w jakikolwiek sposób zmniejszyć - przyjąć należy, że godził się na wystąpienie skutku, co pozwala tym samym na przypisanie mu działania z zamiarem wynikowym.

5.    Zachowanie Hieronima realizuje zatem znamiona typu opisanego w art. 156 § 1 k.k.

6.    Nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność, karalność albo winę.

7.    Sprawcy można przypisać zatem popełnienie przestępstwa opisanego w art. 156

§lk.k

III. 1. Zakwalifikowanie zachowania sprawcy jako umyślnego spowodowania dężkiego uszczerbku na zdrowiu czyni zbędne kwalifikowanie go z przepisu typizujące-go sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa spowodowania tego uszczerbku (art. 160 § 1 k.k.). Ponieważ jednakże zostały zrealizowane znamiona strony przedmiotowej usiłowania zabójstwa, można zastanowić się nad możliwością przypisania sprawcy odpowiedzialność za nieumyślne spowodowanie bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty żyda - art. 160 § 3 k.k.

2.    Dla wykazania realizacji znamion tego typu czynu zabronionego należy udowodnić, że sprawca swoim zachowaniem sprowadził nieumyślnie bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty żyda.

3.    Strona przedmiotowa:

Dla wykazania realizacji znamion strony przedmiotowej należy wskazać w pierwszej kolejnośd, że doszło do stanu, który możemy określić jako bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty żyda, czyli pewien szczególny układ zjawisk i rzeczy, z którego rozwojem zachodzi duże prawdopodobieństwo powstania uszczerbku na żydu. Ponieważ konkubina w wyniku rany ciętej noża doznała krwotoku, który - jak orzekli biegli - doprowadziłby, gdyby jej nie udzielono pomocy, w dągu kilkunastu minut do śmier-d, przyjąć należy, że wystąpiło niebezpieczeństwo utraty żyda. Niebezpieczeństwo to miało charakter bezpośredni - urzeczywistnienie się zagrożenia nie było warunkowane wystąpieniem ani po stronie sprawcy, ani osoby trzedej kolejnych zachowań dynamizujących zastany układ. Ponieważ tak rozumiany stan niebezpieczeństwa jest skutkiem,

15