293017799

danej zasady postępowania miało chronić. W świetle tych ustaleń nie jest możliwe obiektywne przypisanie Piotrowi C. skutku w postaci spowodowania średniego uszczerbku na zdrowiu GrażynyJ., a wobec tego nie może on zostać uznany za sprawcę czynu zabronionego z art. 177 § 1 k.k.

4.    Brak możliwości uznania Piotra C. za sprawcę spowodowania skutku przestępnego opisanego w art. 177 § 1 k.k. pozwala na wykluczenie jego odpowiedzialności karnej za spowodowanie wypadku komunikacyjnego na etapie rozważania realizacji znamion przedmiotowych tego typu. Wobec braku możliwości pozytywnego wykazania wszystkich znamion przedmiotowych typu, konkretnie braku możliwości przypisania Piotrowi C. skutku przestępnego w postaci średniego uszczerbku na zdrowiu, konieczne jest stwierdzenie, że Piotr C. nie poniesie odpowiedzialności karnej za pierwsze ze zdarzeń, będących przedmiotem karnoprawnej oceny. Jednocześnie dekompletacja znamion przedmiotowych typu zwalnia od rozważania kwestii realizacji znamion podmiotowych typu i pozostałych przesłanek odpowiedzialności karnej.

5.    Oceniam odpowiedzialność karną Piotra C. za drugi z wyżej opisanych czynów.

A. Znamiona przedmiotowe:

Ponieważ z zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Jolanta M. nie odniosła ostatecznie żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu, możliwa jest ocena zachowania Piotra C. jedynie przez pryzmat typu czynu zabronionego z art. 160 k.k. Wykazanie znamion przedmiotowych tego typu, jako przestępstwa materialnego (skutkowego), będącego równocześnie przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, również wymaga obiektywnego przypisania skutku przestępnego, jakim w wypadku tego typu jest wystąpienie sytuacji konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra prawnego w postaci żyda lub zdrowia ludzkiego. Z uwagi na fakt, że zachowanie Piotra C. zostało zidentyfikowane jako zaniechanie wymaganych od niego według zasad sztuki lekarskiej ruchów, to konieczne jest wykazanie przesłanek obiektywnego przypisania skutku dla przestępstw dokonanych przez zaniechanie.

Dla przypisania skutku przy przestępstwach z zaniechania konieczne jest wykazanie wyłącznie powiązania normatywnego. Zaniechanie rozumiane jako brak ruchu w nakazanym przez prawo kierunku nie pozostaje nigdy w związku przyczynowym ze skutkiem (odrzucenie koncepcji przyczynowości zaniechania).

Przesłanki obiektywnego przypisania skutku na płaszczyźnie normatywnej przy przestępstwach dokonanych przez zaniechanie wymagają wykazania dodatkowych przesłanek w porównaniu z przesłankami obiektywnego przypisania skutku na płaszczyźnie normatywnej przy przestępstwach dokonanych przez działanie. W wypadku przestępstw z zaniechania wykazać należy, że:

1) potencjalny sprawca jest gwarantem nienastąpienia skutku, czyli podmiotem, na którego porządek prawny nakłada z uwagi na jego szczególny stosunek do chronionego dobra prawny obowiązek zapobiegania wszystkim bądź też niektórym niebezpieczeństwom grożącym dobru;

Piotr C. jako lekarz specjalista pracujący w szpitalu miejskim w K., do którego zgłosiła się Jolanta M., był w stosunku do swojej pacjentki gwarantem nienastąpienia skutku w postad konkretnego zagrożenia dla jej żyda i zdrowia. Łączący go ze szpitalem umowny stosunek pracy pozwala na znalezienie w umowie źródła, z jakie-

21