PwTiR132

262 Rozdział 9

tych ustaleniach ustawowych jest określenie kempingu jako jednego z rodzajów obiektów noclegowych turystyki, stosowane przez GUS do celów statystycznych. W tym ujęciu kemping to teren zwykle zadrzewiony, strzeżony, oświetlony, mający stałą obsługę recepcyjną i wyposażony w urządzenia sanitarne, gastronomiczne i rekreacyjne umożliwiające turystom nocleg w namiotach, mieszkalnych przyczepach samochodowych, a także przyrządzanie posiłków oraz parkowanie pojazdów samochodowych. Ta ostatnia definicja uwzględnia tylko część wymagań co do wyposażenia kempingu oraz zakresu świadczonych w nim usług, ustalonych w załączniku nr 3 do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie z 2004 r.

Kempingi są nastawione na zaspokajanie przede wszystkim potrzeb turystów indywidualnych i to w zakresie zdecydowanie ograniczonym. Według danych GUS w 2006 r. było w Polsce tylko 128 kempingów, z których skorzystało ponad 220 tys. osób, w tym aż ponad 77,6 tys. stanowili turyści zagraniczni, podczas gdy w 2000 r. było jeszcze 171 kempingów, z których skorzystało ponad 182,5 tys. osób, w tym ponad 34,7 tys. turystów zagranicznych. Liczba turystów, w tym zagranicznych, korzystających z kempingów wzrosła więc i to mimo mniejszej liczby kempingów. Jednak generalnie występuje zauważalny spadek zainteresowania kempingami, gdyż obecnie turyści rzadziej zadowalają się możliwością zaspokojenia tylko podstawowych potrzeb występujących podczas podróży. Tak jest właśnie w przypadku części kempingów, choć trzeba przyznać, że w ostatnich latach standard wielu z nich został podniesiony. Mamy tutaj do czynienia z dosyć znacznie zróżnicowanymi obiektami. Ustawa o usługach turystycznych z 1997 r. wyróżnia cztery kategorie kempingów oznaczane gwiazdkami.

We wszystkich kempingach teren musi być ogrodzony i oświetlony, powinien być zapewniony całodobowy dozór, recepcja powinna znajdować się w odrębnym pomieszczeniu, a parking przy recepcji powinien mieć minimalną powierzchnię zależną od kategorii danego kempingu (od 50 m² do 150 m²). Muszą być osobne umywalnie oraz toalety dla kobiet i mężczyzn, przy czym wymaga się, aby urządzenia sanitarne były zlokalizowane nie dalej niż 100 m od stanowisk obozowania. Wymagane są także punkty poboru wody do picia, stanowiska do zmywania naczyń i punkt pomocy medycznej czynny całą dobę, prowadzony przez przeszkolonego pracownika i zapewniający łączność z pogotowiem. Ze względów bezpieczeństwa wszystkie kempingi powinny być wyposażone w sprzęt przeciwpożarowy oraz instrukcje bezpieczeństwa przeciwpożarowego, określające konieczne tryby postępowania w razie pożaru, jak również działania zapobiegające jego powstawaniu. Wszystkie też kategorie kempingów objęte są obowiązkiem posiadania przechowalni bagażu, pieniędzy i rzeczy wartościowych.

Poczynając od obiektów z dwoma gwiazdkami, wymaga się utwardzonych ścieżek pieszych oraz wewnętrznych dróg głównych o nawierzchni utwardzonej, stanowiska zaś obozowania powinny być położone na płaskim, trawiastym terenie i być wydzielone. Już właśnie w obiekcie dwugwiazdkowym powinny być także wydzielone stanowiska do spożywania posiłków. Z kolei w kempingach dwóch najwyższych kategorii musi być zadrzewienie, zieleń powinna odgradzać stanowiska obozowania lub ich grupy, muszą być również urządzenia do prania i prasowania oraz pomieszczenie do suszenia bielizny. Tylko zaś w kempingu czterogwiazdkowym wymaga się, aby był w nim zakład gastronomiczny. Natomiast wymóg, aby na terenie kempingu trzy i czterogwiazdkowego był sklepik spożywczy i z artykułami higieniczno-sanitarnymi, nie obowiązuje, jeżeli tego rodzaju sklep znajduje się bliżej niż 500 m.

Od 2002 r. kempingi zostały objęte dodatkowymi wymaganiami w zakresie potrzeb osób niepełnosprawnych. Obecnie reguluje to załącznik nr 8 do powołanego rozporządzenia z 2004 r. Przewiduje on, że niezależnie od wymagań dla budynków usytuowanych na terenie kempingów, muszą być w tego rodzaju obiektach hotelarskich zapewnione utwardzone ciągi komunikacyjne o szerokości co najmniej 180 cm, umożliwiające dostęp ze stanowisk dla osób niepełnosprawnych do wszystkich urządzeń ogólnodostępnych. Stanowiska obozowania dla osób niepełnosprawnych powinny dysponować dojazdem dla samochodów, przy czym należy zapewnić co najmniej dwa takie stanowiska położone w najbliższej odległości od urządzeń ogólnodostępnych. Musi być również co najmniej jeden ustęp dostępny dla osoby na wózku.

Z powyższych cech charakterystycznych kempingów oraz istoty ich funkcjonowania wynika, że w tym wypadku nie może być mowy o zawieraniu umowy hotelowej między prowadzącym kemping a osobami korzystającymi z kempingu. Prowadzącym kemping może być każdy przedsiębiorca, w tym oczywiście również będący osobą fizyczną. Korzystającym zaś z kempingu jest z reguły osoba podróżująca samochodem oraz inne osoby razem z nią odbywające podróż. Przez przyjęcie turystów na teren kempingu połączone zasadniczo ze spełnieniem obowiązku meldunkowego w recepcji zostaje zawarta umowa o korzystanie z kempingu, upoważniająca za określoną odpłatnością do przebywania na terenie danego kempingu, zajęcia oznaczonego stanowiska obozowania oraz korzystania z urządzeń, instalacji i ogólnie dostępnych pomieszczeń oraz usług świadczonych na terenie kempingu. Zasady tego korzystania określają postanowienia regulaminu danego kempingu, który powinien być doręczony przy zawarciu umowy. Tak jak w innych obiektach hotelarskich może być poza tym ustalony przez prowadzącego kemping regulamin porządkowy, przewidziany przez ustawę o usługach turystycznych w celu stworzenia możliwości zapewnienia porządku oraz bezpieczeństwa klientów i ich mienia.

Omawiana umowa nie jest uregulowana ani w kodeksie cywilnym, ani w ustawie o usługach turystycznych, ani w żadnej innej ustawie. Jest to więc