3236691669

nia powietrza w przestrzeni pomiarowej lm, przeznaczona do cwiczen laboratoryjnych. Dalsze starania doprowadziło do zbudowania Instytutu Aerodynamicznego, który w decydujący sposób przyczynił się do rozwoju lotnictwa. Dzięki swej wytrwałej działalności na tym polu zasłużył sobie prof. C. Wito-szyński na miano „ ojca lotnictwa polskiego ”.

Prof. C. Witoszyński opublikował szereg prac teoretycznych m. in. z zakresu profili lotniczych, wentylatorów i Śmigiel. Szeroki rozgłos i zainteresowanie wywołała jego modyfikacja teorii Żukowskiego powstawania siły nośnej.

Prof. Czesław Witoszyński wypromował wielu świetnych naukowców jak Julian Bonder, Stefan Neumark, Jerzy Bukowski i wielu innych.

Prof. C. Witoszyński był członkiem wielu towarzystw naukowych zarÓM>no krajowych, jak i zagranicznych. Zjednywał sobie trwałą sympatię nie tylko jako uczony, lecz również jako wybitny pedagog i wielki przyjaciel młodzieży.

Podczas okupacji niemieckiej w latach II wojny światowej udało mu się kontynuować swoje prace naukowe w Instytucie Aerodynamicznym. Po wojnie, wraz z grupą profesorów Wydziału Mechanicznego działał w Politechnice Łódzkiej, gdzie prowadził działalność dydaktyczną, naukową i popierał poczynania młodych konstruktorów lotniczych.

Choroba uniemożliwiła planowany powrót Profesora do Warszawy. Zmarł w Łodzi 13 września 1948 r. ; pochowany został w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim.

Na krótko przed śmiercią Politechnika Gdańska nadała prof. C. Witoszyń-skiemu tytuł doktora “honońs causa

MAKSYMILIAN TYTUS HUBEK, urodzony 4 stycznia 1872 r. w Krościenku, po ukończeniu w 1894 r. studiów na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie, uzupełnił swoje wykształcenie matematyczne w uniwersytecie w Berlinie. Od 1898 r. zaczął pracować jako asystent w Szkole Politechnicznej we Lwowie, skąd na krótko przeniósł się do Krakowa, by w 1906 r. wrócić do rodzimej uczelni jako wykładający, a od 1908 r. jako profesor mechaniki technicznej. Lata te cechuje szczególnie owocna i twórcza praca naukowa w dziedzinie teorii sprężystości i wytrzymałości materiałów. W tej ostatniej dziedzinie sformułował w 1904 r. kryterium wytężenia, zwane kryterium Hubera-Misesa, które po dziś dzień stanowi podstawę teorii

Rys. 3. Prof. Maksymilian Tytus Huber