3307664080

5

skich w Lasach Państwowych - za każde 1,0 tys. ha zaliczono 1 punkt, 3) zasięg terenowy nadleśnictwa - za każde 100 km² w granicach 300-1200 km² zaliczono 1 punkt, a za każde dalsze 100 km² - 0,5 punktu, 4) wartość sprzedaży pomniejszoną o koszty urządzania lasu - za każde 3,0 min zł zaliczono 1 punkt, 5) fundusz płac robotników - za każde 300 tys. zł zaliczono 1 punkt). Suma punktów stanowiła podstawę do zaliczenia nadleśnictwa do jednej z trzech kategorii [13],

Nadleśniczy, jego zastępca i główny księgowy w zależności od kategorii jednostki mieli zróżnicowane płace zasadnicze i dodatki funkcyjne.

Począwszy od 1985 r. kategoryzację jednostek organizacyjnych Lasów Państwowych przeprowadzano według metodyki opracowanej przez Patalasa [9], której podstawą było obliczanie tzw. wskaźnika trudności (WT). Kryteria tej kategoryzacji zawarto w Zarządzeniu nr 4 Naczelnego Dyrektora LP z dnia 11 stycznia 1985 r. [13]. W 1990 r. metodyka ta została udoskonalona, głównie przez włączenie do zestawu wskaźników cząstkowych udziału siedliskowych typów lasu. W 1991 r. WT dla nadleśnictw i OZLP określano na podstawie dziewięciu wskaźników cząstkowych [3],

Dyrektor RDLP w Szczecinie w lutym 1995 r. wydał zarządzenie w sprawie kategoryzacji nadleśnictw [14], Kryterium podziału nadleśnictw na 5 grup trudnościowych stanowiły współczynniki trudności obliczone według metody Patalasa, ale znacznie zmodyfikowanej. Nowym rozwiązaniem w tej metodzie było wprowadzenie dodatkowej punktacji (oprócz punktacji wynikającej z 11 wskaźników podstawowych) - za działalność uzupełniającą. Przyjęto, że liczba punktów za tę działalność nie może przekroczyć 10% maksymalnej liczby punktów uzyskanych w punktacji podstawowej przez nadleśnictwo z najwyższą punktacją [14], Punkty dodatkowe przyznawane były przez RDLP za następujące utrudnienia: 1) powierzchnię zwalczania szkodników liściożernych występujących gradacyjnie w 10 kolejnych latach, 2) ośrodki wypoczynkowe, 3) szkoły leśne, 4) zagrożenie pożarowe lasu, 5) wyłuszczamie nasion, 6) prowadzenie plantacji nasiennych, 7) gospodarkę szkółkarską, 8) gospodarkę łowiecką w obwodach hodowlanych, 9) bliskość dużych miast (Szczecin, Gorzów), 10) sąsiedztwo parku narodowego, 11) działanie nadleśnictwa na terenie parku krajobrazowego, 12) przejścia graniczne, 13) bliskość RDLP.

W IV kwartale 1996 r. i w I kwartale 1997 r. siedmioosobowy zespół powołany przez Dyrektora RDLP w Katowicach, opracował metodę określania stopnia trudności nadleśnictw w celu wykorzystania go, jako narzędzia pomocniczego, do ustalenia limitów zatrudnienia w poszczególnych nadleśnictwach tego RDLP. W metodzie RDLP Katowice, odmiennie niż w