3469514417

następnym (np. poprzedni partner). Omawiane są zdarzenia losowe, które dotknęły rodzinę (wysiedlenia, przestępstwa itp.), zarówno w pokoleniu pacjenta Jak i w pokoleniach jego rodziców i dziadków, a czasem nawet pradziadków i jeszcze wcześniej żyjących pokoleń [18].

Poza określeniem ról (np.: ojciec, matka, rodzeństwo, partner, kolega) przed umieszczeniem w konkretnej grupie prezentacyjnej nie podaje się żadnych wyjaśnień ani komentarzy, także dotyczących dynamiki owych ról*. Terapeuci trzymają je w tajemnicy, by pozwolić na pojawienie się całej osobowości danego człowieka, także w specyficznych związkach z pozostałymi osobami. Im większa jest gotowość i możliwość pacjenta do rozwinięcia się w tej terapii, tym lepiej będzie on wydobywał „z wnętrza” i „z sercem” prezentował, możliwie nieświadomie, gotowe obrazy i tym wyraźniejsza będzie dynamika owej projekcji. Pożądana jest, oczywiście, taka grupa terapeutów i zastępców, która w najlepszy sposób potrafi wydobyć osobowość pacjenta. [Doświadczenie polega na stworzeniu „grupy prezentacyjnej”, do której należy pacjent oraz inne osoby nie z jego rodziny, zwane tu zastępcami, przyjmujące na siebie role jej członków. Do grupy należy też terapeuta. Przyjmujący na siebie role członków rodziny nic z góry nie wiedzą o osobach, które prezentują (przyp. red.)].

W wewnętrznym obrazie pacjenta każda osoba przyporządkowana jest jednemu miejscu i jednemu kierunkowi [każda z osób z grupy ma „wyciągnąć” od pacjenta obraz własnej roli (przyp. red)]. Pacjent wydobywa teraz ze swej osobowości role przeznaczone zastępcom i nadaje je tym, którzy się wg niego najlepiej w nich uwiarygodnili. Oprócz przyjętej roli o określonym miejscu i z określonym kierunkiem widzenia zastępca nie powinien przypisywać sobie żadnych specyficznych postaw ani gestów. Odsunięcie od siebie przez zastępcę wszelkich osobistych doświadczeń jest konieczne, jeśli są one świadomie doznawane jako osobiste. Przemyślane reakcje lub z góry przyjęte obrazy powinny być wykluczone lub ewentualnie zapomniane. Przeszkadzają one raczej [prowadzącemu terapeucie (przyp. red.)l w rozpoznawaniu dynamiki niż stają się użyteczne. Tak należy traktować wszelkie osobiste uwagi nie pozwalające ujawnić obrazu pacjenta.

2.2. Dynamika w przedstawianiu oraz impuls terapeutyczny

Wewnątrz grupy wytwarza się prawdziwe w stosunku do poddanej terapii osoby niemal naturalne postrzeganie przez zastępców objawów jako własne²³. Często we frapujący sposób są one podobne do realnych uczuć zastępowanych osób z życia, które zastępcom, a często nawet i terapeutom nie były do tej pory znane. Nic znali ich na tyle, by dać im wyraz w jasny sposób²⁴. I tak siła objawów może się przenosić na zewnątrz z przedstawianej rodziny lub innej grupy na obcą osobę z całkiem inną chorobą zyskując znaczenie ogólne [osoba z grupy może zauważyć w odgrywanej roli elementy dla siebie korzystne terapeutycznie (przyp. red.)l. Są wiec tutaj spełnione obydwa kryteria prawa simile (przy odmiennej istocie w wyrazie podobne). Jak jest możliwy ten proces, pozostanie jeszcze niejasne. Podobnie niejasna jest w homeopatii praprzyczyna powstawania objawów u pacjentów lub źródło siły leku mogącego wywołać możliwe do określenia objawy u zdrowej osoby i nic jest to dociekane.

Od pierwszego spotkania i w dalszej pracy aż do końcowego rezultatu często jest możliwa do rozpoznania wskazówka do aktualnej diagnozy. Podobnie jak w homeopatycznym badaniu leku, zastępca [przyjmując swą rolę(przyp. red.)) przeżywa pod działaniem obrazu przejściowo pojawiające się objawy²⁵.

Pacjent lub przeprowadzający proces obrazowania mogą się narazić na nowy rodzaj patologii we własnej rodzinie lub środowisku zawodowym (gdy np. rozpatrujemy sytuację pracownika) stworzony podczas ostatniego procesu terapeutycznego przez uczestniczenie w obrazie oraz przez uwagi i oświadczenia zastępcy. W tych okolicznościach już bezpośrednia percepcja stanu faktycznego może przynieść efekt leczniczy.