3833473466

1.2. Biomateriały i nanomaterialy

„Biomateriały to substancje różne od leków lub kombinacji substancji syntetycznych albo naturalnych, które mogą być użyte jako część lub całość systemu, zastępującego tkanki lub organ albo pełniącego jego funkcje. Biomateriały cechują się wymaganą biotolerancją (biokompatybilnością), czyli zgodnością biologiczną i harmonią interakcji z żywą materią. Biomateriały o wymaganej biotolerancji po wprowadzeniu do organizmu nie wywołują ostrych lub chronicznych reakcji albo stanu zapalnego otaczających tkanek. Wyróżnia się następujące grupy biomateriałów:

-    metalowe,

-    ceramiczne,

-    węglowe,

-    polimerowe,

-    kompozytowe.”

Do grupy biomateriałów metalowych zaliczane są m.in. stopy o osnowie kobaltu, stale Cr-Ni-Mo o strukturze austenitycznej, metale szlachetne, tytan i jego stopy oraz tantal i niob wraz z ich stopami. Większą biotolerancją, odpornością na ścieranie i korozję charakteryzują się biomateriały ceramiczne. Największą biotolerancję wykazują biomateriały ceramiczne, które są resorbowalne w organizmie (np. hydroksyapatyt, dwuwapniowy fosforan bezwodny). W chirurgii wykorzystywane są biomateriały węglowe zbudowane z kompozytów (włókna węglowe i kompozyt węgiel-węgiel) lub warstw węglowych (diamentowych DF i diamentopodobnych DLC). Dużo zastosowań posiadają biomateriały polimerowe, które mogą by wytwarzane w organizmach żywych. Do kontaktu z krwią powstały materiały syntetyczne atrombogenne (np. silikon) oraz antytrombogenne (np. polikwas akrylowy), które zapobiegają tworzeniu się zakrzepów krwi.

Rozwój biomateriałów zapoczątkowany w 1937 roku wyprodukowaniem polimetakrylanu metylu (pleksi) trwa już ponad 70 lat.

Wśród kierunków rozwojowych w dziedzinie biomateriałów nie można pominąć materiałów biomimetycznych - bionaśladowczych.

³ Dobrzański Leszek A.: Podstawy nauki o materiałach i metaloznawstwo. Wydaw nictwo Naukowo -Techniczne. Warszawa 2002, s.1279

6