6355786877

Mirosław Kwieciński

nych sił, kierowanie zgrupowaniami i zespołami zadaniowymi w operacji i w walce.

Poruszana problematyka stanowi wyraz powstałego novum w kanonie kształcenia adeptów sztuki zarządzania. Dostrzega się jednak potrzebę rozszerzenia treści nauczania, a także wielkie znaczenie dla nowoczesnego wykształcenia menedżera. Złośliwie rzecz komentując, kształt nowych treści nauczania może wynikać także, obok uzasadnień poza dyskusją, z potrzeby zaangażowania wielu wykształconych i doświadczonych oficerów-dowódców przechodzących na emeryturę, bądź redukowanych z armii (w związku z jej profesjonalizacją) lub służb specjalnych, do procesów nauczania w szkołach wyższych. Jakby jednak nie patrzeć nowe treści kształcenia wydatnie wzmocnią spojrzenie na zarządzanie w jego nowej perspektywie.

Kanony teorii organizacji i zarządzania w bezpieczeństwie wewnętrznym

Nawiązanie do nowych treści w standardach kształcenia na kierunku zarządzanie wskazuje na nadanie nowej i ważnej rangi problematyce bezpieczeństwa w wykształceniu menedżerów. Pytanie centralne jednak jest inne: czy kształtowanie organizacji i zarządzania bezpieczeństwem wewnętrznym państwa uwzględnia uznane kanony myśli teoretycznej i dorobku praktycznego organizacji i zarządzania?

Nie sposób w krótkim artykule zawrzeć całego bogatego dorobku myśli organizatorskiej, który stanowić mógłby podstawę do analiz i projektowania nowych rozwiązań. Ale wystarczy, że pokrótce wskazać na te, które winny przyświecać autorom podejmowanych rozwiązań. Zachowanie bezpieczeństwa wewnętrznego państwa jako niezwykle skomplikowany stan i proces wymagać będzie zatem uwzględnienia:

—    holistycznego spojrzenia na kształtowanie stanu i procesu bezpieczeństwa, którego absolutnym beneficjentem jest każdy obywatel Rzeczpospolitej,

—    wyraźnego, długookresowego nakreślenia pryncypiów polityki i strategii bezpieczeństwa, czemu winny być podporządkowane zasady politycznego systemu państwa,

—    nadanie priorytetu skuteczności tym wszystkim rozwiązaniom, które pozwolą na realizacji celów polityki bezpieczeństwa,

—    prowadzenie wszelkich działań zorganizowanych z wyobraźnią, co wymagać będzie doboru kadr o nieprzeciętnym fachowym przygotowaniu, apolitycznych w zakresie przynależności partyjnej oraz o najwyższym poziomie etycznym,

—    jasno określonej kompetencji wszelkich organów oraz ich podległości, wykluczających ich wzajemne dublowanie się w zakresie wykonywania zadań.