Dusza ludzka jest nieśmiertelna (homilia pogrzebowa) : Kazania, Homilie, Liturgia - Biblioteka Kaznodziejska



































Strona główna





Redakcja





Historia Pisma





Prenumerata





Kontakt






Bieżące wydanie
 
Archiwum
  Polecamy książki
  Sympozjum homiletyczne











W numerze





marzec/kwiecień 2011

spis treści
zamów prenumeratę



 









Ankieta





Czy wraz z drukowaną wersją chciałbyś otrzymać wersję elektroniczną naszego czasopisma?






TAK

NIE





 



 

wyniki | poprzednie

 

Głosów: 2669




 






lipiec/sierpień 2008 � SYTUACJE DUSZPASTERSKIE � Dusza ludzka jest nieśmiertelna (homilia pogrzebowa) Drukuj
Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swojej szkodę poniósł?” Albo „co da człowiek w zamian za duszę swoją?” (Mt 16,26). Wielkie to i zbawienne słowa. Jak bardzo winniśmy Chrystusowi Panu być wdzięczni za nie. „Prócz duszy i Boga wszystko minie na ziemi – szczęście i niedola” – woła A. Mickiewicz. Godzi się więc, abyśmy przy tej trumnie na nowo podjęli myśl o naszej duszy nieśmiertelnej. W całej działalności Jezusa Chrystusa na ziemi, nauka o duszy przewija się jak złota i nieprzerwana nić. Jest rdzeniem Jego posłannictwa. Aby zaś była dla wszystkich przystępną i zrozumiałą, używa przypowieści i porównań wziętych z codziennego życia. Porównał duszę ludzką m.in. do kosztownej perły, dla której nabycia warto stracić cały majątek.



„Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swojej szkodę poniósł?” Albo „co da człowiek w zamian za duszę swoją?” (Mt 16,26). Wielkie to i zbawienne słowa. Jak bardzo winniśmy Chrystusowi Panu być wdzięczni za nie. „Prócz duszy i Boga wszystko minie na ziemi – szczęście i niedola” – woła A. Mickiewicz. Godzi się więc, abyśmy przy tej trumnie na nowo podjęli myśl o naszej duszy nieśmiertelnej. W całej działalności Jezusa Chrystusa na ziemi, nauka o duszy przewija się jak złota i nieprzerwana nić. Jest rdzeniem Jego posłannictwa. Aby zaś była dla wszystkich przystępną i zrozumiałą, używa przypowieści i porównań wziętych z codziennego życia. Porównał duszę ludzką m.in. do kosztownej perły, dla której nabycia warto stracić cały majątek. Przyrównał duszę do zagubionej owieczki, którą pasterz kocha nade wszystko: opuszcza 99 owiec, byleby tę jedną odszukać. Dbajmy więc o piękno i czystość duszy swojej, o jej swoistą higienę – poprzez modlitwę, umartwienie, częstą spowiedź świętą, czytanie książek religijnych, a nade wszystko Pisma Świętego. Gdy śmierć do nas zapuka rozpoznamy w niej nie wroga, lecz przyjaciela, który zaniesie nas w objęcia Boga samego i z Nim jako celem ostatecznym, na zawsze nas połączy. A „śmierć chwyta człowieka jak jastrząb ptaszynę lub wilk jagnię” (św. Efrem). Życie doczesne, to jakby pochodnia, którą najmniejszy powiew wiatru zagasić może. Pamiętajmy więc, że czas życia jest krótki, że śmierć w dzień i w nocy unosi się nad nami jak mewa nad wodą, a każdy z nas jest twórcą swej wieczności.
Jak osądzilibyśmy człowieka, który przywłaszcza sobie najdroższą i wyjątkowo nam bliską własność lub zniszczy przepiękny obraz, arcydzieło sztuki? Jak osądzilibyśmy i ukarali tego, który ośmieliłby się zrujnować pięknie założony, starannie utrzymany, pełen ślicznych kwiatów ogród? Co byśmy wreszcie powiedzieli o człowieku, który świadomie i dobrowolnie kogoś morduje? Z pewnością we wszystkich tych przypadkach sąd nasz wyrażałby oburzenie i potępienie. Nazywalibyśmy takiego człowieka okrutnym grabieżcą i zbrodniarzem. Otóż dusza ludzka jest najcenniejszą wartością, obrazem, największym arcydziełem samego Boga. Kto niszczy w niej życie łaski i zaprzedaje ją siłom ciemności, jest grabieżcą i zbrodniarzem. Bezprawnie i lekkomyślnie rujnuje arcydzieło, własność i mieszkanie całej Trójcy Świętej.
To ja naprawdę mam nieśmiertelną duszę? – zapytał kapelana umierający człowiek w szpitalu. A jeśli i ty wątpisz, to znak, że trzeba ją w sobie odnaleźć, uszlachetnić, wzbogacić, aż do momentu, gdy spełnią się nad tobą słowa: „I wróci proch do ziemi swej, z której był, a duch powróci do Boga, który go dał” (Koh 12,7).
 
 

autor: ks. Kazimierz Siemieński




« poprzedni następny � wróć










Redakcja | Historia Pisma | Prenumerata | Kontakt



.ecreo h1 { font-size:11px; color:#999; font-weight:normal; font-family:Tahoma, Arial, sans-serif; display:inline; clear:none; background:none; padding:0px; margin:0px;}
.ecreo strong { font-size:11px; color:#999; font-weight:normal; font-family:Tahoma, Arial, sans-serif; display:inline; clear:none; background:none; padding:0px; margin:0px;}
.ecreo a { font-size:11px; color:#999; font-weight:normal; font-family:Tahoma, Arial, sans-serif; display:inline; clear:none; background:none; padding:0px !important; margin:0px !important;}


strony internetowe
Agencja Reklamowa Poznań









var art = "art-1";
if(art!="art0")
highSubItem( 'art-1' );
else
highSubItem( 'cat-1' );

















_uacct = "UA-4028585-2";
urchinTracker();


var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");
document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));


var pageTracker = _gat._getTracker("UA-4028585-2");
pageTracker._initData();
pageTracker._trackPageview();