12223

Komedie Sumarokowa.

Sumarokow napisał 12 komedii, wzorował się na Molierze. Korzystał też z komedii włoskiej dell a’rte oraz folkloru rosyjskiego. Jego komedie, podobnie jak tragedie, realizują wytyczne klasyczne. Wprowadzał do nich wiele szczegółów obyczajowych. Stworzył trzy podstawowe typy komedii: sytuacji, charakterów (“Opiekun") oraz obyczajową (“Rogacz z urojenia”).

Sumarokow próbował swoich sił także w nowopowstałym gatunku - operze. Napisał libretto “Cenał i prokryst”.

Poezja liryczna Sumarokowa.

Jego poprzednicy, Łomonosow i Trediakowski, nie pisali poezji lirycznej, osobistej. Sumarokow wypracował wzór rosyjskiej poezji lirycznej, model przeżywania określonych uczuć, np. miłości, odnosił się do sytuacji niezindywidualizowanej. Napisał ponad 130 pieśni lirycznych, w tym większość miłosnych. Spopularyzował elegie miłosne, które do literatury rosyjskiej wprowadził Wasyl Trediakowski. Elegie miłosne Suwarowowa odzwierciedlają problemy w sferze uczuciowej (rozłąka kochanków, nieodwzajemniona miłość, trójkąty). Jego elegie są typowo klasycystyczne. Nie pojawiają się nawet imiona kochanków, czasami nie da się nawet ustalić płci podmiotu lirycznego. Cechuje je też brak informacji o miejscu wydarzeń.

Pozostałe sfery twórczości Sumarokowa.

Oprócz pieśni lirycznych Sumarokow pisał także typowo klasycystyczne ody do Elżbiety Pietrownej, a później do carycy Katarzyny II. Jest również autorem 9 satyr (np. “Satyra na marnych poetów") oraz epigramatów, bajek wzorowanych na La Fontaine. Satyry Sumarokowa dotykały problemów oświeceniowego wychowania, zepsucia wśród warstwy szlacheckiej. Sumarokow napisał 176 bajek, które nazywał “przypowieściami”. Jego bajki odnoszą się do rzeczywistości rosyjskiej. Lubił bawić się słowem, bajki pisał językiem potocznym, nawet zdarzało się, że używał wulgaiyzmów. Stosował nieregularny wiesz jambiczny.

Sumarokow był pierwszym pisarzem wieku XVIII, którym interesowali się Polacy (przekład i wystawienie "Mścisława" oraz “Dymitra Samozwańca").