12232

Dzierżawili przyczynił się także do rozwoju poezji lirycznej w Rosji. Był zafascynowany twórczością Anakreonta, interesowała go przede wszystkim poezja lekka (dotycząca piękna przyrody, natury, romansów). Opublikował zbiór pt. “Anakreont u pieca”. Tytuł miał charakter żartobliwy, bo w części Europy, z której pochodził Anakreont ludzie nie mają pieców w domach, nawet do dzisiaj (powody klimatyczne). Było to zderzenie kultury antycznej z rodzimą tradycją rosyjską.

Napisał też poemat “Do Eugeniusza - życie w Zwance”, który wpisuje się w nurt sentymentalny. Eugeniusz był przyjacielem Dzierżawina, świetnie wykształconym biskupem prawosławnym. Przyjeżdżał on w odwiedziny do majątku Dzierżawina i tam prowadzili oni rozmowy o sztuce i literaturze. Utwór pokazuje piękno wsi, natury, jednak porusza także kwestię celowości aktów twórczych. Mimo to. Dzierżawili będzie w XX wieku uważany za epigona klasycyzmu.

Początki sentymentalizmu w Rosji.

Sentymentalizm w Rosji zaczął pojawiać się w Rosji w latach 60tych XVIII wieku. Jest to nowy styl estetyczny, który stopniowo zaczął wypierać klasycyzm, jednak ostatecznie wyparł go romantyzm. Opierał się na empiryzmie Davida Huma. Zakładał, że to doświadczenie, uczucia, emocje są podstawowy mi źródłami poznania a nie rozum (jak głosili klasycyści opierający się na filozofii kartezjańskiej). Sentymentalizm zainteresował się głównie przeżyciami wewnętrznymi (drogą tą pójdzie później psychologia). Pojawienie się tego prądu w Anglii, która jest ojczyzną sentymentalizmu, związane było z emancypacją warstw średnich (rewolucje w Anglii i we Francji). Stąd wynikało zafascynowanie się ludem i jego przeżyciami (demokratyzacja literatury i sztuki). Sentymentalizm nobilitował niższe warstwy społeczne, które do tej pory nie miały prawa być tematem sztuki. Głównymi sentymentalistami rosyjskimi byli:

Mikołaj Karamzin,

Iwan Dymitriew.