> finanse publiczne kształtują udział podmiotów w podziale produktu krajowego, finanse prywatne nie mają tej możliwości
r finanse publiczne zorientowane są na realizację interesu publicznego; finanse prywatne -służą realizacji indywidualnych celów, zysków
> władza publiczna dysponuje przymusem dla zapewnienia sobie dochodów i nie podlega przymusowi w zakresie wydatków; podmioty prywatne odwrotnie - nie dysponują przymusem w zakresie dochodów, ale w zakresie wydatków
> finanse publiczne mają obiektywny charakter - istnienie ich nie jest zależne od woli i chęci ludzi
> finanse publiczne wyrażają się w pieniądzu, na prywatnego posiadacza pieniądza nie mają znacznego wpływu
Finanse można też rozpatrywać:
w ujęciu instytucjonalnym (zjawiska pieniężne przyjmują konkretną postać: ceny, stopy procentowej, kursu walutowego, kredytu, pożyczki, podatku, zasiłku)
Finanse jako nauka
> finanse wyłoniły się z ekonomii w XIX wieku
> nauka o finansach królową nauk ekonomicznych
> przedmiotem nauki o finansach są realne zjawiska i stosunki finansowe zachodzące między podmiotami
> finanse - fragment rzeczywistości ekonomicznej, działalności praktycznej
> nauka o finansach stanowi refleksję teoretyczną nad rzeczywistością, działalnością praktyczną
> w żadnej innej dziedzinie nauka nie jest tak opóźniona w stosunku do potrzeb
> w naukach finansowych mamy trudności w eksperymentowaniu („to se ne wrati”) -eksperymentu nie można powtórzyć
> w finansach wszystko wartościujemy (kto stracił lub zyskał, ile?)
> osoba wpływa na wynik (ogólne kiyteria wyceny, a różny jest jej wynik)
> człowiek jest nieprzewidywalny i funkcjonuje w różnych strukturach
> jeśli wykładowcy ekonomii (finansów) nie odwołują się do czynników pozaekonomicznych, wprowadzają studentów w błąd
> ekonomista, który jest tylko ekonomistą, jest nie tylko skończonym nudziarzem, jest wręcz niebezpieczny
> trzeba widzieć las, a nie tylko pojedyncze drzewa
> świat nie jest uporządkowany, nie da się go tradycyjnie wytłumaczyć
2