Funkcja przenoszenia wartości - w uproszczeniu - ze sfery produkcyjnej do nieprodukcyjnej nosi miano funkcji redystrybucyjnej. Redystrybucja PKB dokonana przy użyciu form obiegu pieniężnego, pozwala - poprzez rejestrację, a następnie analizę zjawisk finansowych - na wyciąganie wniosków o stanie gospodarki państwa.
Funkcja ta wskazuje jaka część wytworzonego dochodu podlega redystrybucji przez władze publiczne.
O ile funkcja redystrybucyjna finansów publicznych odnosi się do gromadzenia dochodów , o tyle funkcja alokacyjna do ich podziału. Obie funkcje są ze sobą powiązane, co powoduje , że wielu autorów uważa je za tożsame. Procesy związane z alokacyjna i redystrybucyjną funkcją finansów publicznych wpływają na poprawę zabezpieczenia finansowego jednych podmiotów kosztem innych, ale i determinują przebieg procesów gospodarczych. Niezwykle trudno jest ustalić granicę między potrzebą redystrybucji budżetowej a redystrybucją wywołującą negatywne skutki dla funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa.
Publiczna działalność finansowa nie zawsze wiąże się tylko z zaspokajaniem potrzeb społecznych. Redystrybucja PKB pociąga za sobą określone skutki gospodarcze - oznacza to bowiem zawsze uszczuplenie zasobów pieniężnych określonych kategorii podmiotów i zasilanie innych. Podmioty gospodarcze , zachowując się racjonalnie , działanie finansów odbierają jako zespół bodźców. Np. wysokie opodatkowanie zniechęca do podejmowania działalności gospodarczej. Opodatkowanie niewysokie, zwolnienia od podatków , czy nawet dotowanie określonych działalności zachęcają do podejmowania tej działalności. Zatem dobór przez państwo źródeł dochodów - a w konsekwencji poziom ciężarów finansowych nakładanych na rozmaite kategorie podmiotów - oraz kierunki wydatkowania środków - zachęcają bądź zniechęcają do określonych rodzajów aktywności społecznej , zwłaszcza gospodarczej. W ten sposób realizowana jest funkcja stabilizacyjna finansów publicznych, która polega na wykorzystywaniu dochodów i wydatków do oddziaływania na procesy gospodarcze w skali makroekonomicznej tak, aby przeciwdziałać lub łagodzić skutki występowania wahań koniunkturalnych. Zadaniem tej funkcji jest dążenie do tego, aby w warunkach wysokiej dynamiki wzrostu gospodarczego jednocześnie stabilizować ceny, osiągać wysoki poziom zatrudnienia oraz równowagę w kontaktach gospodarczych z zagranicą. Wymienione funkcje wzajemnie się splatają i warunkują z innymi obszarami polityki gospodarczej państwa, tworząc nie zawsze spójny system. Zbyt wysoka redystrybucja dochodów może zmniejszyć skłonność do oszczędzania i inwestowania, a tym samym ograniczyć stabilizacyjną funkcję finansów’ publicznych. Z kolei funkcja stabilizacyjna może pozostawać w sprzeczności z funkcją alokacyjną, której celem jest dostarczanie społeczeństwu określonych dóbr i usług. Warunkiem jej wypełnienia jest natomiast redystrybucja dochodów. Rolą finansów publicznych jest wytyczanie obszaru wyborów i podejmowania decyzji łagodzących te sprzeczności.