15099

Faza 4 - skonstruowanie wszystkich wariantów

Faza 5 - oszacowanie prawdopodobieństwu wystąpienia poszczególnych wariantów Faza 6 - wybór racjonalnego wariantu Faza 7 - realizacja wybranego wariantu

Model ten opiera się na dwóch upraszczających założeniach.

decydent posiada nieograniczony dostęp do pełnej informacji

decydent posiada nieograniczoną zdolność do przetwarzania zdobytych informacji

Jednakże według Simonsa [1959, s.272], założenia te nie są możliwe do osiągnięcia w praktyce i przy podejmowaniu decyzji należy uwzględnić fakt subiektywnego postrzegania rzeczywistości przez decydenta.

Dokonując wyborów posługuje się on prostym obrazem sytuacji i bierze pod

uwagę kilka zmiennych, subiektywnie uważanych za najważniejsze,

ponieważ celem nadrzędnym decydenta jest osiągnięcie zadowolenia a nie maksymalizacja.

W związku z tym w klasycznym modelu decyzyjnym należy uwzględnić opisane ograniczenia, które modyfikują proces podejmowania decyzji do:

Formulacja i zdefiniowanie problemu

Ustalenie poziomu aspiracji - kryterium umożliwiające rozpoznanie przez decydenta wariantu uznanego nie tyle za optymalny, co za „wystarczająco dobry”

Zastosowanie heurystyki do znalezienia wariantu „wystarczająco dobrego”

a)    gdy uda się znaleźć „wariant wystarczająco dobry” następuje przejście do następnej fazy

b)    gdy nie uda się znaleźć „wariantu wystarczająco dobrego” następuje powrót do fazy 2 i 3 i obniżenie poziomu aspiracji

Następuje ocena wariantu „wystarczająco dobrego” w celu stwierdzenia, czy jest również „satysfakcjonujący” Jeżeli nie powrót do faz 3,4 i 5.