20132

Oczekiwania i wiarygodność

M, ceny i płace zwiększają się w jednakowym tempie rt. Zdaniem rządu inflacja jest zbyt wysoka, trzeba ją obniżyć w długim okresie do ji₂. W krótkim okresie przedsiębiorstwa związane umowami zwiększają płace nominalne wg stopy inflacji rt, w krótkim czasie nie są w stanie obniżyć tempa wzrostu cen. Obniżka stopy wzrostu nominalnej podaży pieniądza spowoduje spadek realnej podaży pieniądza. Ceny rosną szybciej niż M, spada popyt globalny, pojawia się bezrobocie przymusowe. Gospodarka przesuwa się po PCi do pktu A. Inflacja obniża się jedynie nieznacznie.

a)    Optymistyczny scenariusz: pracownicy wierzą, że inflacja się obniży, żądają niższej stopy wzrostu płac nominalnych bo myślą, że realne nie zmniejszą się. Bezrobocie osiąga Ui (wyższe od U*), więc presja na obniżkę płac. Przesunięcie z pktu A do B. Krzywa PC₂ odpowiada nowej długookresowej stopie inflacji n₂. Inflacja szybko spada. Kiedy inflacja jest niższa od stopy wzrostu ilości pieniądza, realna podaż pieniądza rośnie, popyt globalny rośnie, bezrobocie spada do poziomu naturalnego U*.

b)    Pesymistyczny scenariusz: pracownicy nie wierzą, że rząd wytrwa przy stosowaniu restrykcyjnej polityki pieniężnej, sądzą że u będzie nadal stopą inflacji w długookresowej równowadze, nie godzą się na zmniejszenie skali podwyżek płac nominalnych. Państwo zwiększa podaż pieniądza wg niższej stopy wzrostu n2, to w krótkim czasie ceny rosną szybciej niż M. Realna podaż pieniądza znowu się zmniejsza, popyt globalny dalej spada, bezrobocie rośnie, przesunięcie w dół po krzywej PCI. Rząd nie wytrzymuje, bezrobocie zbyt wysokie, zwiększa M by pobudzić popyt globalny. Przesunięcie w górę po krzywej PCI aż do osiągnięcia równowagi w pkcie E.

Im wcześniej ludzie uwierzą, że długookresowa stopa inflacji się obniży, tym wcześniej złagodzą swoje żądania płacowe.