21248

REDUTA ORDONA

Nam strzelaj nie kazano. - WstGpiGem na dziano I spGj rzaGem na pole; dwieście armat grzmiaGo. Artyleryi ruskiej ciGgnG siG szeregi,

Prosto, dGugo, daleko, jako morza brzegi;

I widziałem ich wodza: przybiegł, mieczem skinie I jak ptak jedno skrzydło wojska swego zwinGG;

Wylewa siG spod skrzydła GciGniona piechota DGugG czamG kolumnG, jako lawa bGota,

Nasypana iskrami bagnetów. Jak slipy

Czarne chorągwie na limierG prowadził zastlipy.

liPrzeciw nim sterczy bialia, wliska, zaostrzona,

Jak gliaz bodzlicy morze, reduta Ordona.

SzeGG tylko miaGa armat; wcilili dymili i GwiecG;

I nie tyle prędkich sGGw gniewne usta miecli.

Nie tyle przejdzie uczuli przez duszli w rozpaczy,

Ile z tych dziali lecialio bomb, kul i kartaczy.

Patrz, tam granat w sam lirodek kolumny sili nurza.

Jak w fale brylia lawy, pulik dymem zachmurza;

Plika lirlid dymu granat, szyk pod niebo leci I ogromna liysina lirlid kolumny liwieci. l»Tam kula, leclic, z dala grozi, szumi, wyje.

Ryczy jak byk przed bitv/6>, miota sili, grunt ryje; -Juli dopadlia; jak boa lirlid kolumn sili zwija.

Pali piersili, rwie zlibem, oddechem zabija. Najstraszniejszej nie widaG, lecz sliychali po dliwiliku. Po waleniu sili trupliw, po ranionych jliku:

Gdy kolumnli od kolica do kolica przewierci,

Jak gdyby Grodkiem wojska przeszedG anioG Gmierci.