2374

-    nauka o adm. nie jest nauką dedukcyjną

nie ma pomyślanych warunków dla    stosowania metod

eksperymentalnych

-    wyniki badań osiągnięte przez socjologię wzbogacają treść przez porównywanie ich z analogicznymi wynikami z pokrewnych obszarów badawczych

Rys historyczny nauki o administrowaniu.

W wieku XVIII administrowanie miało charakter operacji zakresowo dość płynnej i czysto technicznej. Powstaje wtedy tzw. kameralistyka. Ograniczała się ona do opisywania zjawisk administracyjnych. W wieku XIX wyodrębniają się w kameralistyce:

-    nauka o administrowaniu (L. von Stein)

-    nauka o prawie administracyjnym ( H. Fayol)

Struktury.

Organizacja indywidualnego stanowiska pracy.

W adm. nie ma takich prac, które nie odbywałyby się na stanowiskach indywidualnych (kierowniczych czy niekierowniczych). Przede wszystkim przed każdym stanowiskiem pracy musi być postawiony jasno, rzeczowo, zwięźle ujęty cel, dla którego ono ma służyć, dla którego zostało powołane. Indywidualne stanowisko musi odpowiadać trzem podstawowym elementom:

1.    musi mieć określone zadania, dla których zostało powołane

2.    musi mieć określone uprawnienia służące wykonywaniu określonych zadań i obowiązków

3.    musi mieć określoną odpowiedzialność

Wszystkie te elementy muszą być ze sobą zgrane i stanowić harmonijną całość.

Zasady dotyczące zadań i obowiązków na stanowisku pracy:

-    zasada przystosowalności. chodzi tu o to, by nie gromadzić na jednym stanowisku licznych i pracochłonnych zadań, którym pracownik o normalnych kwalifikacjach nie będzie mógł podołać.

-    zasada należytej szczegółowości, szczegółowość można i należy posuwać jedynie do granic odczuwalnej potrzeby. Przekraczanie tych granic jest wyraźnym błędem organizacyjnym.

-    zasada mierników, potrzebny jest on po to, by nie można było swobodnie interpretować zadań i obowiązków.

-    zasada proporcjonalnej wagi powierzanych zadań, w wykazie zadań każdego pracownika trzeba określić znaczenie każdego z nich w stosunku do pozostałych.

- zasada równomierności bodźców i nacisków, im zadanie jest

konkretniejsze, a mierniki bardziej uchwytne, tym łatwiej każdemu, a przede wszystkim zwierzchnikowi, rzuci się w oczy najdrobniejsze nawet zaniedbanie. Wywołuje to zwykle przykre dla wykonawcy konsekwencje. Jest to więc czynnik nacisku. Czynnik bodźca natomiast ma swe źródło w tym, że każdy człowiek czuje potrzebę stwierdzenia wyników swojej pracy.

- zasada samorealizacji, każdy człowiek ma jakieś uzdolnienia, zamiłowania, chce zwrócić na siebie uwagę, zyskać szacunek i uznanie.