17819

szeregowego. O zawieszeniu broni (Rozejm w Compiegne) dowiedział się w wojskowym szpitalu w Pasewalku, gdzie przebywał około pół roku po czasowym oślepieniu bojowym środkiem trującym. Kapitulację Niemiec uznał za zdradę, a porażką Niemiec obarczał Żydów i komunistów.

Po opuszczeniu szpitala powrócił do Monachium. Okazało się, iż na miejscu działa Deutsche Arbeitspartei, zwana w skrócie DAP. W 1919 roku Hitler postanowił zaciągnąć się w szeregi członków partii i rozpocząć polityczną działalność. Wygłaszał przemówienia, werbował nowych członków. Jego talent oratorski w pełni ukazał się podczas pełnych pasji i zaangażowania wypowiedzi, które stały się kluczowym czynnikiem przyciągającym do DAP świeży nabytek. Rok później nazwa partii zostaje zmieniona na NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeitspartei-Narodowosocjalistyczna Partia Robotnicza Niemiec). Hitler był jednym z głównych inicjatorów pomysłu zmiany nazwy, zdradzającej fascynację narodowym socjalizmem. Pozycja Austriaka stale rosła, aż wreszcie stał się on czołową postacią NSDAP i w 1921 roku obiął kierownictwo partii. Początkowo naziści, jak z czasem zaczęto ich określać, nie mogli poszczycić się ani zaufaniem społecznym, ani sukcesami politycznymi. Stanowili zbieraninę ludzi luźno powiązanych w szeregach NSDAP i marzyli o przywróceniu statusu Niemiec sprzed I wojny światowej. W 1923 roku przez Republikę Weimarską (taką nazwę przyjęło nowe państwo niemieckie) przetoczyła się fala protestów. Niepokoje społeczne powodowane były katastrofalną sytuacją ekonomiczną i gospodarczą (hiperinflacja). Dodało to Hitlerowi i jego kompanom odwagi i skłoniło ich do organizacji zamachu stanu, który od miejsca wydarzeń nazwano puczem monachijskim. W nocy z 8 na 9 listopada bojówki NSDAP nazwane Sturmabteilung kierowane przez Hitlera i generała Ericha Ludendorfa rozpoczęły rewolucję. Aresztowano czołowych działaczy politycznych Niemiec zgromadzonych w jednym z monachijskich budynków. Hitler liczył na wsparcie puczu przez bawarską ludność. Pomylił się jednak, a rewoltę krwawo stłumiły oddziały wojskowe, które już 9 listopada opanowały sytuację. Kilka dni później Hitler został aresztowany i postawiony przed specjalnym trybunałem, który skazał go na 5 lat więzienia w Landsbergu, a partia NSDAP została zdelegalizowana.To właśnie wLandsbergu przyszły przywódca Niemiec napisał dzieło swojego życia, biblię nazistów, "Mein Kampf. W książce dostrzegalny jest głęboki antykomunizm i antysemityzm Hitlera oraz przekonanie o wyższości rasowej Niemców. Z książki bije także wstręt do traktatu wersalskiego. W grudniu 1924 roku Hitler wychodzi na wolność (przedterminowe zwolnienie) i ponownie rozpoczyna koncentrowanie grupy ambitnych nazistów. Werbuje nowych członków i rozbudowuje struktury NSDAP, którą ponownie zalegalizowano.

W drugiej połowie lat dwudziestych znowu uwidocznił się kryzys gospodarczy, który dotknął także zrujnowane wojną Niemcy. W związku z tym w wyborach 1929 roku ludność opowiedziała się za nazistami oraz komunistami, którzy prezentowali najbardziej radykalne poglądy. Dodatkowo NSDAP prowadziła zakrojoną na dużą skalę kampanię wyborczą, którą finansują niemieccy przemysłowcy. Pozyskanie do współpracy możnych działaczy i radykalne hasła stały się głównymi czynnikami sukcesu wyborczego. W 1933 roku NSDAP ponownie wygrała w wyborach i stała się główną siłą rządzącą Reichstagiem. Niebagatelny wpływ na taki rozwój wydarzeń miały kontakty z przemysłowcami, którzy nie bali się łożyć ogromnych pieniędzy na dofinansowanie narodowych socjalistów. 30 stycznia 1933 roku Hitler został obrany kanderzem. Doszedł do władzy w sposób całkowicie legalny, nie był zmuszony do podejmowania drastycznych środków, jak 10 lat wcześniej w Monachium.

27 lutego 1933 roku wybuchł wielki pożar Reichstagu. O podpalenie budynku naziści oskarżyli komunistów, co stało się początkiem rozprawy z bolszewikami - ich partia została zdelegalizowana. Co więcej, Reichstag udzielił Hitlerowi absolutnego poparcia w podejmowanych przez niego działaniach i 23 marca 1933 roku udzielił mu prawa wprowadzania zmian w konstytucji regulowanego przez "Ustawę o pełnomocnictwach". W ten sposób Hitler skupił w swym ręku niemalże pełnię władzy i już w kilka miesięcy później, 14 lipca, ogłosił delegalizację wszystkich poza NSDAP partii politycznych, śmierć prezydenta Hindenburga w sierpniu 1934 roku stała się ostatnim akordem politycznych machinacji Hitlera, który wprowadził ustawę łączącą stanowiska prezydenta i kanclerza w urząd Fuhrera. Tym samym objął on przywództwo polityczne oraz nadzór wojskowy, mianując się wodzem naczelnym niemieckiej armii. Co więcej, w tym samym roku krwawo rozprawił się z