Nadolski
0

szereg odmian broni zaczepnej i ochronnej szczególnie przydatnych w walce z konia. Wydaje się. że zwłaszcza Awarowie wywarli na swych zachodnich sąsiadów wpływ szczególnie silny. Dzięki niemu sylwetka wczesnośredniowiecznego rycerza z Europy zachodniej w bardzo znacznym stopniu upodobniła się do współczesnego mu konnego wojownika ze stepów Azji centralnej.

Młode organizmy państwowe wyrastające na gruzach zachodniej części Imperium rzymskiego cechował stosunkowo niski poziom rozwoju gospodarczo-społecznego, wykazujący wiele przeżytków niedawnej plemiennej przeszłości. Podstawową formą siły zbrojnej znów, jak we wczesnych epokach dziejów Grecji i Rzymu, stało się powszechne, pospolite ruszenie wszystkich ludzi wolnych, zdolnych do noszenia broni, z których każdy zbroił się zależnie od swej sytuacji majątkowej. O tej sytuacji decydowała przede wszystkim ilość posiadanej ziemi, podstawowego wówczas środka produkcji. Ponieważ w działaniach wojennych coraz to większą rolę odgrywała pancerna konnica, królowie i książęta dokładali wszelkich starań, aby zwiększyć w szeregach swych wojsk liczbę ciężko uzbrojonych jeźdźców. Stąd szczególne zainteresowanie tą kategorią posiadaczy ziemskich, których stać było na zakupienie zbroi i utrzymanie konia bojowego. Władca mógł sam organizować i niekiedy organizował hodowlę koni. a także produkcję albo planowy import cennych rodzajów uzbrojenia, aby w ten sposób stworzyć bazę zaopatrzenia swej armii. Zastosowanie tego sposobu na szerszą skalę nastręczało jednak poważne trudności w warunkach gospodarki naturalnej, przy słabo rozwiniętym systemie skarbowym państwa. LatwScj było nadawać wybranym wojownikom odpowiednio rozległe działy ziemi, zobowiązując ich w zamian do pełnienia służby wojennej na koniu i w lepszym uzbrojeniu niż to, na jakie mógł się zdobyć

12