25008

Inwestor porównuje wartość obligacji uzyskaną w wyniku wyceny z ceną obligacji na rynku. Możliwe są tu trzy przypadki:

Wartość wyceniona jest wyższa od ceny rynkowej - inwestor ocenia, że obligacja jest warta więcej niż kosztuje na rynku - jest to tzw. niedowartościowanie obligacji: w takiej sytuacji należałoby kupić obligację;

Wartość wyceniona jest niższa od ceny rynkowej - inwestor ocenia, że obligacja jest warta mniej niż kosztuje na rynku - jest to tzw. przewartościowanie obligacji; w takiej sytuacji należałoby sprzedać obligację;

Wartość wyceniona jest równa cenie rynkowej - inwestor ocenia, że obligacja jest warta tyle, ile kosztuje na rynku.

termin wykupu - jest to termin, po upływie którego emitent zobowiązany jest dokonać wykupu, tzn. zwrócić zaciągnięty kredyt właścicielowi obligacji;

cena emisyjna - jest to cena, po której obligacja jest sprzedawana w momencie emisji pierwszemu właścicielowi;

oprocentowanie - określa wielkość odsetek od zaciągniętego kredytu; wyrażone jest w procentach wartości nominalnej; zwykle odsetki płacone są regularnie, np. co rok, co pół roku, co kwartał

Oprocentowanie obligacji jest to cena kredytu, jaką płaci emitent obligacji właścicielowi obligacji

Podstawowe rodzaje obligacji

Obligacje możemy podzielić ze względu na 2 kryteria:

Kryterium emitenta Najważniejsze rodzaje obligacji:

obligacje skarbowe, emitowane przez Skarb Państwa; obligacje przedsiębiorstw;

obligacje komunalne (emitowane przez gminy, związki gmin);

Obligacje skarbowe są emitowane głównie w celu pokrycia wydatków budżetowych. Nowelizacja Ustawy o Obligacjach dokonana w 1995 roku ułatwiła emitowanie obligacji przez podmioty inne niż Skarb Państwa. Emisją tego typu instrumentów zainteresowane są gminy, miasta, przedsiębiorstwa, pragnące finansować swój rozwój Kryterium oprocentowania Wyróżnia się:

obligacje o stałym oprocentowaniu; obligacje o zmiennym oprocentowaniu; obligacje indeksowane Obligacje o stałym oprocentowaniu Zadebiutowały na giełdzie warszawskiej 4 maja 1994 roku.