25145

fizjologia zwierząt wykład 7

Stała depolaryzacja -> ciągłe wydzielanie glutaminianiu -> alfa GO -> fosfodiesteraza -> przerabianie cGMP w GMP -> brak pobudzenia komórki dwubiegunowej (hiperpolaryzacja).

światło -> zamknięcie kanałów liiperpolatyzacja pręcika brak wydzielania transmitera.

Adaptacja do widzenia dziennego:

ciemność-^ wzrasta stężenie Ca2+ -> rodopsyna niepobudzona -> białko G przyczepione do błony; podjednostak alfa-GDP

Rekoweryna wiąże jony Ca2+ i wtedy wiąże kinezę rodopsyny.

światło -> niskie stężenie Ca2+ (zamknięcie kanałów) Ca2+ oddysocjowuje od rekoweryny (kinezą rodopsyny również oddysocjowuje) -> fosforyzacja rodopsyny przez kinazę -> ufosforylowana rodopsyna wiąże się z arestyną (uniemożliwia rodopsynie pobudzenie innych białek G poza transducyną aktywowaną przed przyłączeniem arestyny).

Fosfoducyna wiąże się z podjednostkami beta i gamma - uniemożliwia podjednostce alfa powrót do białka G i odtworzenie puli białek G.

brak oświetlenia wzrost stężenia Ca2+ łączenie się rekoweryny z wapniem i kinazą rodopsyny

rodopsyna defosforylowana jest przez fosfatazę II, która znajduje się w oku cały czas (ale kinaza rodopsyny jest od niej silniejsza)

brak światła -> PKA -> fosforyzacja fosfoducyny

Obraz pada na siatkówkę (jest odwrócony, pomniejszony; ulega obróceniu w korze); rogówka tworzy system skupiający promieniowanie.

Oko głowonogów jest właściwie takie samo jak kręgowców ( u prymitywnych mięczaków takie samo, ale bez soczewki).

Soczewka zbudowana jest z komórek wypełnionych kiystalinami (białko); komórki są prawie martwe.

Krystaliny to bardzo różne białka (np. dehydrogenaza mleczanowa - jeden z kluczowych enzymów glikolizy).

Gdy białka zaczynają się rozfałdowywac, uzyskują zdolność do pochłaniania światła -powoduje to zmętnienie soczewki -> katarakta (niewyraźny obraz, dużo żółtego i brązowego). Białka absorbują światło niebieskie (to, co dociera do siatkówki nie ma koloru niebieskiego). Rogówka odbija promieniowanie UV.

Już w starożytnym Babilonie znano metody leczenia katarakty.

Adaptacja do ciemności: oko adaptowane do ciemności jest około milion razy wrażliwsze na światło niż oko adaptowane do światła.

1.    Zwiększenie ilości światła padającego na siatkówkę rozwarcie źrenicy

2.    Zwiększenie ilości rodopsyny w pręcikach

3.    Zmniejszenie ilości glutaminianu hamującego aktywność komórek dwubiegunowych.

2