18041

sposób tyczenia punktów pośrednich można tylko wtedy zastosować, gdy punkt toczony i punkt końcowy są jednocześnie widoczne w polu widzenia lunety. Jeżeli w czasie tyczenia oś celowa zmienia swe pochylenie, to wówczas punkt po średni należy wyznaczyć przy dwóch położeniach lunety. Właściwe miejsce tyczonego punktu P (rys. 2) znajduje się pośrodku między punktami PI i P 2, wyznaczonymi z obu położeń. Gdybyśmy z dwu położeń lunety otrzymali nie dwa, lecz jeden punkt, wskazywałoby to, że instrument nie ma błędu kolimacji.

Rys. 2

b) długość odcinka od 2 do 5 km,

Przy tak długich celowych porozumiewanie się z pomiarowym, ustawiającym tyczki na linii, jest bardzo utrudnione. W przypadkach takich możemy, w zależności od potrzeby, zastosować mniej lub bardziej dokładny sposób tyczenia.

Sposób mniej dokładny polega na tym, że z punktu P celujemy na punkt K, a następnie wytyczamy tak odległy punkt kierunkowy M na danej prostej, aby jeszcze bez trudu można było porozumiewać się z pomiarowym. Ze stanowiska P tyczymy również wszystkie punkty pośrednie na odcinku PM, po czym przenosimy teodolit na punkt M, gdzie podobnie wytyczamy następny odległy punkt N i wszystkie punkty pośrednie na odcinku MW. W ten sposób możemy odcinek PK podzielić na kilka takich części, aby tyczenie na nich punktów pośrednich nie sprawiało trudności.