2637

głęboka wdzięczność za cud niepowtarzalności świata. Każdy z nas jest jedynym, który będzie kiedykolwiek istniał w tym kształcie. Odkiywając świat w nas przekonujemy się o tym. Jest to niezaprzeczalnie wpisane w każdą komórkę naszej egzystencji. Nasz podpis DNA jest wyłącznie nasz. To w jaki sposób reagujemy na nasze odkiycia, unikalność naszego Ja i sposób w jaki się ona objawia jest procesem poszukiwania własnej wartości, jest swoistym użyciem „klucza”, który posiadamy do otwarci Wrót Świata, do odkrycia naszego miejsca we wszechświecie, wśród innych...

Nie możemy się na nikim oprzeć. Nie ma przewodnika, nie ma nauczyciela, nie ma autoiytetu. Jesteśmy tyłko my, nasz stosunek do innych ludzi i do świata - poza tym nie ma nic. Zrozumienie tego albo wywoła w nas wielką rozpacz, z której zrodzi się cynizm i rozgoryczenie, albo też spoglądając prosto w twarz rzeczywistości, ujrzymy, że nikt inny, tylko my jesteśmy odpowiedzialni za świat, za siebie samych, za to, co myślimy, co czujemy i co robimy. Zniknie wtedy wszelkie litowanie się nad sobą. Zazwyczaj bowiem dobrze się czujemy, mogąc zrzucić winę na innych ludzi, a jest to tylko forma litowania się nad sobą samym...

Ważna jest nie filozofia życia, ale obserwacja tego, co się w naszym codziennym życiu dzieje, zmienia, przeobraża. Jeżeli będziemy bardzo dokładnie obserwować i badać to, co się dzieje w nas i wokół, przekonamy się, że życie nie opiera się na intelektualnej koncepcji i że intelekt nie stanowi całego pola istnienia; jest tylko wycinkiem, jego fragmentem. Fragment natomiast, choćby jak najprzemyślniej układany obok innych, choćby obciążony najbardziej starożytną tradycją, pozostaje nadal tylko drobną cząstką bytu, a my mamy do czynienia z całością życia, z ogromem istnienia. Widząc, zmiany na świecie, dostrzegając pewne osobliwości sytuacyjne, zaczynamy pojmować, że nie ma granicy pomiędzy zewnętrznym a wewnętrznym procesem - jest tylko jeden jednolity proces. Jest on całkowitym, pełnym ruchem: ruchem wewnętrznym, który wyraża się na zewnątrz, i zewnętrznym, który oddziałuje z kolei na wewnętrzny. Wydaje się, że trzeba tylko umieć na to spojrzeć, jeśli bowiem umiemy patrzeć, to cała sprawa staje się bardzo prosta i przejrzysta. Patrzenie zaś nie wymaga ani filozofii, ani nauczyciela, ani specjalnych umiejętności. Nie potrzeba nikogo, kto by mówił, jak należy patrzeć. Po prostu patrzymy...

Pozostawieni jesteśmy samym sobie, samotność pozwala na podjęcie wyzwania - i taka jest sytuacja człowieka, któiy traktuje ten problem poważnie - samotność nie ta pierwsza z brzegu kiedy zostaje się sam jak palec, ale ta trudniejsza, gdy przeciskając się przez tłum jest się pojedynczym pośród wszystkich najdalszych bliskich. Gdy już nie oglądamy się na nikogo i od nikogo nie oczekujecie pomocy, wtedy jesteśmy na tyle wolni, by dokonywać odkiyć. Wolność wyzwala też energię; a wolność nie może zrobić nic złego. Jest zupełnie różna od buntu. Gdy w kimś jest wolność, nie ma mowy o czynieniu dobra i zła. Jesteśmy wolni i z tego centralnego punktu działamy.

Aby być wolnym od wszelkiego autorytetu, własnego i cudzego, trzeba umrzeć dla wszystkiego, co wczorajsze tak, aby nasz umysł był zawsze świeży, zawsze młody, nieskalany - pełen energii i pasji. Tylko w tym stanie człowiek się uczy i obserwuje. Do tego potrzeba wielkiego stopnia czujnej świadomości, świadomości tego, co się w nas dzieje, poczucia własnej wartości bez poprawiania czegokolwiek i bez osądzania, co być powinno, albowiem w chwili, gdy cokolwiek staramy się poprawić, ustanawiamy nowe autoiytety nową cenzurę, hierarchie i wzorce. Bóg stworzył nas unikalnymi i niepowtarzalnymi nie po to abyśmy chcieli być kimś innym i żyć cudzym życiem, bo jeśli staramy się badać świat i siebie według kogoś innego, to na zawsze pozostajemy ludźmi „z drugiej ręki”.

2