264

polityka ekologiczna państwa zakłada 3 etapy osiągania swoich celów: etap realizacji celów krótkookresowych w trakcie ubiegania się o członkostwo w Unii Europejskiej (2000-2002. zgodnie z przyjętym przez rząd założeniem uzyskania w 2002 r. gotowości do członkostwa w Unii), etap realizacji celów średniookresowych w pierwszym okresie członkostwa w Unii, zakładającym derogacje i realizację programów dostosowawczych (2003-2010) oraz etap realizacji celów długookresowych w ramach “Strategii zrównoważonego rozwoju Polski do 2025 r."

Głównym celem nowej polityki ekologicznej państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego kraju (mieszkańców, infrastruktury społecznej i zasobów przyrodniczych), przy założeniu, że strategia zrównoważonego rozwoju Polski pozwoli na wdrażanie takiego modelu tego rozwoju, który zapewni na tyle skuteczną regulację i reglamentację korzystania ze środowiska, aby rodzaj i skala tego korzystania realizowane przez wszystkich użytkowników nie stwarzały zagrożenia dla jakości i trwałości przyrodniczych zasobów. Postęp we wdrażaniu strategii można będzie mierzyć wybranymi wskaźnikami. Do najważniejszych spośród tych wskaźników można zaliczyć:

a)    wskaźniki społeczno-ekonomiczne:

•    utrzymanie systematycznego wzrostu PKB oraz systematycznego wzrostu poziomu życia obywateli;

•    poprawę stanu zdrowia obywateli:

•    zmniejszenie zużycia energii, surowców i materiałów na jednostkę produkcji oraz zmniejszenie całkowitych przepływów materiałowych w gospodarce;

•    wzrost dochodów z rolnictwa;

•    zmniejszenie tempa przyrostu obszarów wyłączanych z rolniczego i leśnego użytkowania;

•    coroczny przyrost netto miejsc pracy w wyniku realizacji przedsięwzięć ochrony środowiska;

b)    wskaźniki presji na środowisko i stanu środowiska:

•    zmniejszenie zanieczyszczenia wód;

•    zmniejszenie emisji zanieczyszczeń powietrza;

•    zmniejszenie ilości wytwarzanych i składowanych odpadów;

•    ograniczenie degradacji gleb,;

•    wzrost lesistości kraju;

c)    wskaźniki aktywności państwa i społeczeństwa:

•    kompletność i stabilność regulacji prawnych;

•    spójność i efekty działań w zakresie monitoringu i kontroli;

•    zakres i efekty działań edukacyjnych.

Realizacja głównego celu nowej polityki ekologicznej państwa jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego mieszkańców, infrastruktury społecznej i zasobów przyrodniczych wymaga, by strategie i polityki w poszczególnych sektorach i zarządzania infrastrukturą społeczną uwzględniały zasadę zrównoważonego rozwoju kraju. Oznacza to, że powinna nastąpić ekologizacja polityk sektorowych w postaci zintegrowanego z celami polityki ekologicznej podejścia do formułowania celów tych strategii i polityk, a także programów wykonawczych. Dotyczy to energetyki, przemysłu, transportu, gospodarki komunalnej i budownictwa, rolnictwa, leśnictwa i innych dziedzin działalności, które okazują presję na środowisko w formie bezpośredniego lub pośredniego korzystania z jego zasobów, względnie są źródłem zanieczyszczenia środowiska i/lub niekorzystnych oddziaływań fizycznych.

Szczegółowe cele i kierunki działania na rzecz ekologizacji polityk sektorowych będą ujęte w “Strategii zrównoważonego rozwoju kraju do 2025 r.“, która zostanie sporządzona w 2000 r. zgodnie z rezolucją Sejmu z 1999 r. Powinny one mieścić się w ramowych założeniach wyjściowych, zaprezentowanych niżej w p. 30.

4. NARZĘDZIA I INSTRUMENTY POLITYKI EKOLOGICZNEJ

Prawo ochrony środowiska i jego dostosowanie do wymagań Unii Europejskiej A. Kierunki ogólne

System prawa ochrony środowiska musi spełniać kilka podstawowych wymagań:

•    zgodność z Konstytucją,