26563

chęć naśladowania. Dzieci wzorują się na tych osobach, które kochają: na rodzicach, nauczycielach. Jeżeli więc pedagog kocha ludzi i świat, to identyfikacja z nim może utrwalić i wzbogacić w dzieciach te właściwości, które składają się na osobowość HOMO AMANS (CZŁOWIEK MIŁUJĄCY). Szczęście dziecka to chwile intensywnej radości czerpanej z uroków otaczającego świata oraz własnego rozwoju. Jest to także stan maksymalnego zadowolenia z relacji między sobą a przychylną rzeczywistością . Dla dziecka nieuświadomionym sensem i celem życia jest samo życie, które dysponuje ogromnym bogactwem szczegółów dla nas dorosłych nie mających znaczenia, dziecko wprawiających w zachwyt. W każdym dzieciństwie są również łzy. lęki. rozpacze, ale gdy je koją ramiona matki, nikną szybko, a wraca radość i górująca nad wszystkim przyjemność aktywnego istnienia. O takim dzieciństwie mówimy, że jest szczęśliwe. Kochający rodzice, ciepła atmosfera domu zabawa, ruch. dużo twórczej swobody, koleżeńska przyjaźń, łubiana szkoła, życzliwość i zrozumienie dorosłych - to wszystko składa się na szczęśliwe dzieciństwo, do którego wracamy wspomnieniem, by zaczerpnąć sił. Dzieciństwo ma swoją autonomiczną wartość, niepowtarzalną i jedyną. Nie wolno więc niszczyć istniejącego szczęścia dziecka w imię jego przyszłości, co dorośli często czynią. Dziecko ma prawo do szczęścia tu i teraz . ma też prawo do tego, co jemu daje szczęście, a nie do tego, co dorośli uważają za źródło szczęścia. Do szczęścia ma prawo KAŻDE dziecko, również te chore, niepełnosprawne, z wirusem HIV, z zanikiem wzroku z upośledzeniem umysłowym. Ludzie powinni wiedzieć, że każde dziecko skazane przez nieuleczalną chorobę na śmierć może przeżywać chwile radości równie intensywne, jak jego zdrowy rówieśnik, że każde dziecko upośledzone umysłowo nie jest "gorsze", że wymaga szacunku jak każdy człowiek. Powinniśmy też wiedzieć, że od nas. od społeczeństwa zależy, w jaki sposób cierpienie i samotność tych dzieci zostanie zastąpiona przez bliskość osób przyjaznych i niesioną przez nich radość..

NALEŻY KOCHAĆ KAŻDEGO CZŁOWIEKA DLA NIEGO SAMEGO.

BO KIEDY LOS JEST ZŁY A LUDZIE DOBRZY, ŻYCIE MOŻE BYŚ SZCZĘŚLIWE.

Celem więc PEDAGOGIKI SERCA jest takie wychowanie człowieka, który urzeczywistnia miłość, który mógłby powiedzieć o sobie:

AMO ERGO SUM- KOCHAM WIĘC JESTEM.

Pedagogika radykalnego humanizmu Przedstawicielem tej pedagogiki jest Erich Fromm.

Fromm stara się zrozumieć przemoc, agresję i okrucieństwo jakie od zawsze toważyszą człowiekowi. Umiejscowił je w niezdolności człowieka do kochania innych, niemożności rozwiązywania podstawowych problemów życia oraz w nekrofilnej orientacji nowoczesnych społeczeństw przemysłowych. Czyli obwinia za przemoc i agresje fakt że człowieknie umie kochać i radzić sobie w życiu z problemami.

Fromm wyrużnia 2 rodzaje wrogości:

? Wrogość reakcyjną (reakcja człowieka na zagrożenie życia i zdrowia)

? Wrogość rekompensacyjną (sposób na odzyskanie poczucia własnej mocy przez ludzi słabych)

Wg. Fromm?a wrogość rekompensacyjna jest pochodną orientacji nekrofilnej (ku śmierci, ku destrukcji, kuzłuitp.)

W instytucjach edukacyjnych (szkoły, uniwersytety itp.) nie mamy do czynienia z otwartą wrogością tylko z jedną z dwuchform blizkości miedzy nauczycielem a uczniem:

? Bliskość submisyjna ? polega na całkowitympodporzadkowaniu się osobie od której jesteśmy zależni. Prowadzi ona do braku niezależności, buntów i hamuje prawidłowy rozwój.

? Bliskość człkowitej i najgłębszej zażyłości ? polega ona na dojżałej miłości przy jednoczesnym zachowaniu pęnej niezależności i odrębności podmiotów. Ten typ blizkości nie chamuje rozwoju i nie powoduje konfliktów.