28432

Część dniga.

Wyjaśniają się okoliczności zamordowania Amelii. Kiedy wyszła do kredensu, usłyszała na schodach wiodących do kuchni jakieś szmery. Natknęła się na Józka, który chciał coś ukraść. Kiedy usłyszał jej kroki ze strachu wpadł do pierwszego lepszego pokoju, gdzie spała służąca Waleria. Amelia rzuciła się na Józka, przewrócili się, Waleria słyszała dźwięk noża wchodzącego w ciało. Potem oboje uciekli, a Waleria zemdlała. Józek ma ślady po ukąszeniach Amelii na karku i rękach. Amelia rzuciła się na niego pierwsza, więc musiał się bronić. Wg oficjalnej wersji Amelia przypadkiem „nadziała się na nóż”. Nóż należał do Walerii, w ową noc leżał na stoliku przy łóżku i stamtąd wzięła go Amelia, namacawszy go w ciemnościach. To wywołuje konsternację zgromadzonych. Józka postanawiają zamknąć na jakiś czas w piwnicy. Wszyscy oczekują na przyjazd Sicmiana — członka AK. Jest on postacią ważną w ruchu, poszukiwaną przez Niemców za liczne akcje. Pochodził z Ukrainy, był po czterdziestce.

Witold jest przypadkowym świadkiem następującej sceny: na ławce siedli Henia, jedną nogę ma obutą, a drugą obnażoną poza kolano, a Karol leży przed nią na trawie i również ma jedną nogę obnażoną powyżej kolana. Po chwili ujrzał Fryderyka siedzącego pod sosną. Okazuje się, że cały spektakl wymyślił Fryderyk, w którym odezwał się jakoby jego „feblik reżyserski”. Zaczyna pisać listy do Witolda, w których namawia go do współpracy. Pisze, że wymyślił to przedstawienie, aby pomiędzy młodymi coś zaczęło się dziać, ale celu nie osiągnął. Chce, aby Witold powiadomił Wacława o potajemnych „schadzkach” Heni i Karola. Wyobraża sobie, że Wacław będzie glistą, na której oboje się połączą. Kiedy staną się dla Wacława kochankami, staną się nimi również dla siebie. Witold pokazuje Wacławowi scenę wymyśloną przez Fryderyka: Karol stoi pod drzewem, za nim Henia, oboje mają zadarte głowy, podnoszą swoje ręce, które splatają się „mimowolnie”, schylają głowy, przyglądają się swoim rękom, nagle upadają. Jednak na Wacławie ta scena nie robi wielkiego wrażenia, wydaje się mu zbyt sztuczna.

Tymczasem okazuje się, że Siemian odmówił wzięcia udziału w następnych akcjach, wycofuje się z konspiracji i wraca do domu. Teraz konspiratorzy boją się, że Siemian wyda pewną tajemnicę, którą mu powierzono. W' związku z tym postanawiają go zabić.

Między Henią a Wacławem nic się nie zmienia, ale pomiędzy Karolem a adwokatem dochodzi do spięcia, dlatego że Fiydeiyk powiedział Heni i Karolowi, że Wacław widział ich razem. Powiedział im, że Wacław powiedział Witoldowi, że ujrzał ich razem przypadkowo, spacerując po wyspie. Mimo podpuszczeń Witolda, Wacław nadal bagatelizuje całą sprawę. Jednak k końcu zaczyna mieć wątpliwości, że scena erotyczna odbyła się w tak dziwny sposób. Nie wie, że była wyreżyserowana przez Fryderyka. Siemian przychodzi do Witolda, bo czuje, że coś jest nie tak. Chce tylko spokoju i prosi Witolda, żeby pomógł mu uciec. Witold fałszywie go uspokaja, a potem pisze list do Fryderyka, w którym zgłasza się do wspólnego działania. Nikt nie chce podjąć się zamordowania Siemiana. Hipolit postanawia, że zleci zabójstwo Karolowi. Autor wyznaje: „ta śmierć już stała się miłosna”. Widzi ten czyn nie jak morderstwo, lecz jak „awanturę ich ciał niedorozwiniętych” i odczuwa z tego powodu rozkosz. Wacław policzkuje Henię. Witold i Fiyderyk chcą wciągnąć również Henię w to morderstwo, żeby tylko oni „razem”. Plan morderstwa jest taki: Witold ma pomówić z Siemianem, że w nocy on i Henia wyprowadzą go na pole. Tam będzie czekał Karol z bryczką. Siemian ma zaufanie do Karola, bowiem on okazuje mu szacunek, jako że sam był żołnierzem. Fryderyk snuje wizję, że „jeśli młody zabije starszego, to tu starszy zabije młodego”. W ten sposób będą połączeni poprzez nóż i krew. Witold ma wrażenie, że