28561

politycznych, spełniających funkcje ogniwa pośredniczącego między społeczeństwem a państwem

Zasada demokracji reprezentacyjnej- naród jako dzierżyciel władzy zwierzchniej w państwie nie sprawował jej bezpośrednio ale przez wybierane organy. Konstytucja Marcowa przyjmowała ideę demokracji reprezentacyjnej. Ograniczała ją tylko do organów ustawodawczych. Przedstawicielem narodu wybieranym w pięcioprzymiotnikowym głosowaniu był Sejm i Senat. Twórcy konstytucji wychodzili z założenia, że naród ma tylko jedną wolę i może mieć tylko jednego reprezentanta. Konsekwencją tego punktu widzenia było przyznanie izbom ustawodawczym pozycji dominujących wśród innych organów państwowych.

Zasada trójpodziału władzy- była to podstawa struktury organizacyjnej państwa. Zawarto ją w artykule II, który mówił, że organami narodu w zakresie ustawodawstwa był Sejm i Senat, w zakresie władzy wykonawczej Prezydent razem z odpowiedzialnymi ministrami a w wymiarze sprawiedliwości niezawisłe sądy. Koncepcje trójpodziału władzy twórcy rozumieli jako rozdzielenie kompetencji państwa między rożne jego organy. Przyznawali tym organom obok funkcji zasadniczych uprawnienia należące do innych organów. Organy ustawodawcze miały pewne kompetencje wykonawcze, a wykonawcze niektóre uprawnienia ustawodawcze i sądownicze.

Zasada rządów parlamentarnych- konstytucja oparta stosunki między organami władzy na założeniach systemu rządów parlamentarnych. Istota polegała na tym, że gabinet sprawował władzę wykonawczą tak długo, dopóki posiadał zaufanie większości parlamentu. Z chwilą jego utraty rząd musiał podać się do dymisji, a prezydent musiał go odwołać. Parlament wyrażał swoje stanowisko wobec rządu przez instytucje odpowiedzialności parlamentarnej ministrów w art 58.

Zasada państwa liberalnego- wyrażała się w celach i zadaniach państwa i jego stosunku do obywateli. Państwo według koncepcji liberalnych stworzone było do obrony interesów indywidualnych. Cele jednostkowe uważano za nadrzędne wobec celów państwa. Państwo pozostawiało jednostce szeroką swobodę rozwijania działalności gospodarczej, politycznej, społecznej, kulturalnej. Wyrazem tej koncepcji był szeroki katalog praw i swobód obywatelskich umieszczony w konstytucji.

Zasada jednolitości państwa- ii RP była państwem jednolitym, nieprzewidujących różnic ustrojowych dla poszczególnych dzielnic czy części kraju. Wyjątek pod tym względem stanowiła autonomia śląska. Jej geneza związana była z walką między Polską a Niemcami o przynależność Śląska po II W.Ś. skłonić ona miała ludność Śląska do opowiedzenia się w plebiscycie za Polską. Gwarantowała ja ustawa konstytucyjna z 15.07.1920 zawierająca statut autonomii województwa śląskiego. Władzę ustawodawczą w zakresie uprawnień autonomicznych realizował Sejm Śląski. Obejmowała ona wydawanie ustaw we wszystkich dziedzinach administracji, łącznie z uchwalaniem budżetu, z wyjątkiem spraw wojskowych i zagranicznych. Organem wykonawczym Sejmu Śląskiego była Rada Wojewódzka.