32990

(... tajemnicza strona 36)

„Europa Ojczyzn” miała zagwarantować prawo weta wobec inicjatyw integracyjnych zagrażających interesowi państwa. Z tego powodu de Gaulle konsekwentnie przeciwstawiał się wprowadzeniu w Radzie Ministrów głosowania większościowego (zamiast jednomyślności), co doprowadziło do tzw. kryzysu pustych krzeseł (1965-66), zakończonego kompromisem luksemburskim. De Gaulle zainicjował też regularne spotkania szefów państw i rządów, które następnie uległy instytucjonalizacji i w grudniu 1974 roku przekształciły się w Radę Europejską.

3. De Gaulle uważał, że integracja powinna oprzeć się na bytach realnych, jakimi są państwa narodowe, a nie na „mitach i przemówieniach”. Rolę głównej siły napędowej integracji przypisywał generał de Gaulle tandemowi niemiecko-francuskiemu, przy czym jej mocniejszym elementem miała być mocarstwowa Francja. Od końca II wojny światowej uważał, że oba państwa powinny nawiązać bliższą współpracę, by razem działać na rzecz zjednoczonej Europy. Uprzywilejowaną kooperację Paryża i Bonn zapoczątkowało spotkanie de Gaulle-Adenauer w Colombey-les-Deux-Eglises z 1958 roku, a ostatecznie ugruntował ją Traktat Elizejski z 22 stycznia 1963 roku.

Integracja europejska według gaullistów miały być nie instytucje, ale stała wymiana poglądów i uzgadnianie stanowisk między państwami. Prowadzony dialog polityczny winien zrodzić nawyk stałego współdziałania i poczucie europejskiej tożsamości, solidarności i współpracy.

(Obecnie w największym stopniu realizowana jest koncepcja Ojczyzna Europejska jest to idea zbudowania federacji europejskiej, opartej na strukturze ponadnarodowych instytucji, zniesieniu granic, unii politycznej, w której zachowane byłyby odrębności narodowe, regionalne i kulturowe, ale także kształtowałaby się tożsamość europejska. Federalizm zyskiwał od początku poparcie krajów słabszych, liczących na wyrównanie swych szans w tak zbudowanej wspólnocie, np. krajów Beneluksu, Włoch, ale również Niemiec.)

Państwa, stanowiąc główną siłę napędową integracji, decydują się na pogłębianie współpracy, nie ze względu na wymogi moralności międzynarodowej, ale przede wszystkim dlatego, że dostrzegły w integracji większe niż w samodzielnym działaniu, możliwości realizacji swojego interesu narodowego. Nadal więc zachowują wobec siebie nieufność i dystans (w rozumieniu psychologicznym).

Do głównych instrumentów integracji w tym modelu zalicza się wymianę poglądów, negocjacje, przetargi międzyrządowe oraz luźniejsze formy współpracy i koordynacji zadań. Preferowanie metody międzyrządowej miało, zdaniem de Gaulle’a, zapobiec rozpłynięciu się państw narodowych w „masie europejskiej”.

4. (W odniesieniu do finalite politique Unii Europejskiej, konfederałizm zakłada stopniowe i powolne przechodzenie od „Europy Ojczyzn” do „Ojczyzny europejskiej”, przy czym sam proces scalania miał składać się z trzech etapów: równowagi, współpracy i unii. Pierwszy etap byłby stanem równowagi sił między państwami, drugi stanowiłby rodzaj pluralistycznego systemu bezpieczeństwa (zgodnie z planem Fouchete'a), natomiast ostatni, trzeci etap miał być realizacją pełnej unii politycznej (nawet w formie federacji).)

2