34373

2.    Postępowanie wbrew regułom. Pozbawienie poszczególnych osób lub grup informacji, które zwykle do nich docierają, albo włączenie nowych grup do sieci informacyjnej, może zmienić podział władzy i w ten sposób stymulować konflikt. Na przykład administrator pewnego sanatorium, zaniepokojony biernością pacjentów, zapewnił im stały dopływ informacji

0    ich stanie zdrowia. Data im to większą pewność siebie przy sporach z lekarzami na temat kuracji i doprowadziło do aktywniejszej ich roli w powracaniu do zdrowia.

3.    Zmiana struktury organizacji. Rozbicie dawnych zespołów roboczych i działów oraz ich reorganizacja w taki sposób, aby uzyskały nowych członków i nowe zadania, doprowadza do okresu niepewności i przystosowania. Konflikty powstające w tym okresie mogą zmierzać do usprawnienia metod funkcjonowania w miarę dostosowywania się członków do nowych warunków. Klimat większej otwartości również może wywołać konflikty, jeśli zachęca się członków organizacji do przedstawiania ich poglądów.

4.    Zachęcanie do współzawodnictwa. Obietnice nagród, premii i wyróżnień za wybitne osiągnięcia sprzyjają współzawodnictwu Jeśli utrzymuje się wysoki stopień współzawodnictwa, może ono prowadzić do twórczego konfliktu w miarę tego, jak grupy starają się z sobą rywalizować.

5.    Wybór odpowiednich kierowników. Kierownicy autorytarni, nie dopuszczający do wyrażania sprzecznych poglądów, często doprowadzają do bierności swe zespoły. Innym grupom może być potrzebny aktywny kierownik, który wyrwie je z letargu Wyszukanie odpowiedniego kierownika dla danej grupy może przyczynić się do powstania pożytecznego konfliktu tam, gdzie go obecnie brakije.

Metody ograniczania konfliktu

Zazwyczaj kierownicy bardziej troszczą się o wytłumienie konfliktu niż o jego stymulowanie. Metody ograniczania konfliktu zmniejszają wywołane przez niego antagonizmy. Tak więc metody te oddziałują na poziom konfliktu przez uspokajanie, nie zajmują się jednak sprawami, które spowodowały pierwotny konflikt

Sherifowie i ich współpracownicy w przytoczonych poprzednio badaniach stymulowali konflikt, zachęcając chłopców do międzygrupowej rywalizacji. Gdy konflikt stał się bardzo silny i niszczący, eksperymentowali nad różnymi sposobami przywrócenia harmonii. Najpierw wypróbowali trzy metody, które okazały się nieskuteczne:

1.    Dostarczyli każdej grupie pozytywnych informacji o drugiej grupie. Jednakże informacja ta tak odbiegała od negatywnych poglądów wywołanych konfliktem, że chłopcy ją odrzucali.

2.    Zwiększyli przyjemne kontakty towarzyskie między grupami przez wspólne posiłki

1    oglądanie filmów. Jednakże tarcie narastało, gdyż przeciwnicy przepychali się i wyzywali.

3.    Poprosili przywódców grup o podjęcie negocjacji i dostarczenie swoim grupom pozytywnych informacji o tamtych. Jednakże przywódcy uważali, że mogą zostać obaleni, jeśli spróbują złagodzić różnice. Nawet w konfliktach między-grupowych wśród dorosłych porozumienia osiągnięte przez delegatów mogą być podejrzane w oczach członków grupy, uważających że zostali oni „sprzedani".

Skuteczne okazały się dwie z wypróbowanych metod. W pierwszej metodzie badacze zastąpili konkurencyjne cele. które rozdzielały obie grupy, nadrzędnymi (wyższymi) celami, zgłaszanymi przez obie grupy. Na przykład powiedziano chłopcom, że obóz „nie może sobie pozwolić" na wypożyczenie filmu, o który wszyscy prosili. Obie grupy wzięły następnie udział w zbiórce mającej zapewnić pieniądze na wypożyczenie filmu. Wspólne działanie znacznie obniżyło poziom konfliktu.

Drugą skuteczną metodą było zjednoczenie grupy wobec wspólnego „zagrożenia" lub „wroga". Na przykład spowodowano defekt samochodu w drodze na wycieczkę. Żadna z grup nie była w stanie o własnych siłach odholować go do punktu naprawczego, natomiast mogły tego dokonać wspólnie. Takie wspólne działania z czasem doprowadziły do współpracy i przyjaźni między członkami obu grup.

W badaniach prowadzonych w obozie chłopców pierwotne źródła konfliktu zostały sztucznie stworzone przez badaczy. Odwracanie ich uwagi od nieporozumień i dostarczenie wspólnych