34874

Janusz Korczak - właściwe nazwisko Henryk Goldszmit, żył w latach 1878 - 1942, znany również jako „ Stary Doktor”. Był lekarzem, pisarzem, pedagogiem i działaczem społecznym pochodzenia żydowskiego. Był współpracownikiem m.in. Głosu, Przeglądu społecznego, Czytelni dla wszystkich. W 1912 roku został dyrektorem Domu Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie, a od 1919 roku współorganizatorem zakładu wychowawczego dla dzieci polskich Nasz Dom. Stale współpracował z wieloma pismami, a w 1926 roku założył pierwsze i jedyne w swoim rodzaju czasopismo dla dzieci „Mały Przegląd” redagowane wraz z dziećmi. Był autorem popularnych pogadanek radiowych (1935-36). Zginął wraz z wychowankami - wywieziony w początkach sierpnia 1942 z getta w wagonie bydlęcym. Dobrowolnie towarzyszył im w drodze na śmierć w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince. Był prekursorem działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Wprowadził samorządy wychowanków, które miały prawo stawiać przed dziecięcym sądem swoich wychowawców. Domagał się, by uznano, że dziecko jest pełnowartościowym człowiekiem od chwili narodzin, na każdym etapie swego istnienia i ma prawo być sobą takim jakim jest. Swe poglądy pedagogiczne Korczak zawarł przede wszystkim w tetralogii „ Jak kochać dziecko” ( 1920) i programowym utworze „Prawo dziecka do szacunku” (1929). Korczak był oryginalnym pisarzem dla dzieci i o dzieciach, do najbardziej znanych należą adresowane do dzieci powieści kolonijne (Mośki, Jośki i Srule, Jaśki i Franki), a także dylogia o Królu Maciusiu (Król Maciuś Pierwszy, Król Maciuś na bezludnej wyspie). Korczak pisał również naturalistyczne powieści społeczne (Dzieci ulicy), satyrę obyczajową, prozę poetycką, utwory dramatyczne.

Kazimierz /orawski -1866-1953. Polski matematyk. W 1910 roku założył we Lwowie pierwszą drużynę harcerską. W latach 1884-1888 studiował fizykę i matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1888-1892 na uniwersytetach w Lipsku, Getyndze i Paryżu. W 1891 obronił doktorat w Lipsku.

Był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego (w latach 1917-1918 — jego rektor), Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej. Należał do wielu stowarzyszeń naukowych: był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Czeskiego Towarzystwa Królewskiego Nauk i Literatury oraz Polskiej Akademii Nauk.

Andrzej Małkowski 1888-1919. Jeden z twórców polskiego skautingu, wybitny instruktor i teoretyk harcerstwa, działacz polskich organizacji młodzieżowych i niepodległościowych. W listopadzie 1909 roku otrzymał do przetłumaczenia (za karę) klasyczny podręcznik twórcy skautingu Roberta Baden-Powella "Scouting for Boys". Po zapoznaniu się z jego treścią Małkowski stał się entuzjastą i propagatorem skautingu na ziemiach polskich. W 1911 ukazywała się arkuszami jego praca "Scouting jako system wychowania młodzieży” -pierwsza polska książka o skautingu. Małkowski wszedł w skład pierwszej Komendy Skautowej, następnie Naczelnej Komendy Skautowej we Lwowie. W 1913 roku zorganizował wycieczkę skautową na III Wszechbrytyjski Zlot Skautów w Birmingham w Anglii. Za wybitne zasługi Małkowski otrzymał od Roberta Baden Powella skautowy medal "Za zasługi".

F.dmund Nebel - profesor gimnastyki w warszawskim gimnazjum im. W Wróblewskiego (później im. T. Czackiego). W 1910 roku założył drużynę harcerską, która była pierwszą drużyną w Kongresówce.

Aleksander Kamiński urodzony 1903 roku w Warszawie, jako młodzieniec wstąpił do polskiej drużyny skautowej, i w wieku 17 lat został jej drużynowym, to były jego początki ku zostaniu działaczem harcerskim. Na studiach został komendantem Hufca pruszkowskiego, oraz komendantem Chorągwi Mazowieckiej. Zainteresował się pracą z najmłodszymi, i opracował właściwe dla nich formy działalności która została nazwana Metodą Zuchową. Został także kierownikiem wydziału Zuchów oraz komendantem instruktorów Zuchów. Brał czynny udział w II wojnie światowej, od samego początku. Był członkiem Głównej Kwatery