28826

5.c

Opacka A.: Trwanie i zmienność. Romantyczne ślady oralności (s. 9-25)

Derrida - opozycja mowy i pisma, mowa jako pewna forma pisma;

-    Walter J. Ong - nawiązuje do Miimana Party’ego, który odkrył, że Homer używał „klisz”, gotowych elementów, formuł przewidywalnych. Tę koncepcję podjął Adam Parry;

formuła - powtarzalna jednostka metryczno-leksykalno-semantyczna, obecna w każdym utworze mówionym, podstawa i wyróżnik stylu oralnego; pojęcia oryginalności i twórczości pojawiają się dopiero z pismem, w kulturze oralnej klisze były wspólne;

według Onga dopiero romantyzm tworzy zindywidualizowany portret psychologiczny bohatera, nie może takiemu portretowi sprostać stypizowana klisza; typ postaci „płaskiej”, „ciężkiej” (stypizowanej) - z opowieści oralnej; fragmentaryczność - ślad oralności - narrator w kulturze oralnej funkcjonuje tylko w strukturach epizodycznych.

K. Bartoszyński: 2 tendencje wypowiedzi ustnej:

odiywające ją od pragmatycznych form komunikacji, imitujące różne aspekty komunikacji pragmatycznej.

Zasady kompozycji oralnej:

redundancja (obfitość);

-    addytywność;

brak fabuły kulminującej linearnie, tematy i formuły „zszywane” różnie;

-    wyliczenia.

romantyzm - koniec mentalności oralnej, przejście do kultury cyrograficznej, gawęda - arcypolski i oralny gatunek umiera w II fazie romantyzmu.