36121

-    Przygotował zbiór wierszy pt. Vade-mecum i w rok później wysłał go wydawcy, który jednak ze względu na trudną sytuację polityczna rezygnował z publikacji. Mimo wielu starań poecie nie udaje się wydać tego tomu za życia.

-    Rok 1868 przyniósł Norwidowi sukces. W paryskim czasopiśmie „L'Artiste” ukazały się dwie akwaforty Norwida opatrzone przychylnym komentarzem. Uznanie Francuzów zaowocowało przyjęciem do Societe des Artistes (Stowarzyszenia Artystów), co nie wpłynęło jednak znacznie na poprawę sytuacji materialnej Norwida. Pozbawiony pensji, którą wypłacał mu kuzyn, popada w coraz większa biedę.

-    Mimo głuchoty oraz coraz to nowych chorób (gruźlica), Norwid nie przestaje pisać ani angażować się w sprawy polityczne. Nawiązuje również współprace z francuskim towarzystwem naukowym.

-    1876 roku poeta nosił się z zamiarem wyjazdu do Włoch, ale dramatyczna sytuacja finansowa sprawiła, że zamiast do Florencji udał się do lvry, gdzie mieszkał aż do śmierci w Domu Św. Kazimierza. Żył tam prawie w zupełnym osamotnieniu, ale nie przestał tworzyć. Powstało wtedy im. wiele pism estetycznych oraz tzw. trylogia włoska. Poeta umiera 23 maj 1883 roku.

Twórczość

Jego twórczość została określona jako poezja myśli. Stosował takie środki ekspresji językowej, które zmuszały do lektury aktywnej, twórczej. Stosował technikę przemilczenia, niedopowiedzenia, aluzji literackiej. Autor stosuje również aluzje graficzne i odwołuje się do kontekstu historyczno - literackiego. Wiersze Norwida cechuje bogata symbolika literacka - podmiot liryczny wierszy rzadko pokazuje swoje oblicze, najczęściej utwory mają charakter sceniczny. Stosuje liczne neologizmy oraz dziwne formy gramatyczne - związane jest to z praktykowaną przez Norwida poezją słowa.

Nowatorstwo poezji Norwida.

Nowatorstwo i - dodajmy- oryginalność tej poezji uderza w każdym z wierszy. Ta poezja jest inna , dziwna , chropowata - nawet na tle romantycznym. Mimo to, ma jakiś specyficzny urok, piękno słów, znaczenie każdego wersu, siłę metafory, Na czym polega ? Spróbujmy zastawić kilka cech poezji Norwida:

-Norwid bardzo dba o wartość słowa - nie ma w tej poezji słów zbędnych ,wielosłowia czyli licznych określników. Przeciwnie, jedno słowo nieraz niesie wiele znaczeń.

-Metafora - mnogość skrótów myślowych. Norwid "zagęszcza" znaczenia, uwielbienia zwrotu dwu- i wieloznaczne, poszukuje przenośni jak najbardziej treściwych.

-Neologizmy i własne znaczenia słów. Gdy nie wystarcza znaczeń i słów już istniejących , poeta tworzy nowe . Przypomnijmy słowo dokąd (zarazem dokąd i po co ?). Taki zabieg jest charakterystyczny dla poezji Norwida.

-Teoria przemilczeń i nie dopowiedzeń . Poeta odkrył i wykorzystał fakt ,że przemilczenie , pusty wers, wielokropek- także mówią i mówią wiele. Stosuje "wymowne milczenie", sugestię, ukrywane zdania. Przykładem może być liryk "Jak...".

-Poezja bogata w liczne scenki , udramatyzowane sytuacje, które poeta relacjonuje i które staja się przedmiotem dyskusji.

-Wymowa rzeczy zwykłych, powszednich, waga szczegółu jest ważną ceclią poezji Norwida. Kropelka, kwiat, guzik, łza - nabierają mocy , swoją wielkością stwarzają bogatą jedność świata otaczającego człowieka.