42238

Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych. Mmeście uczynili (w. 7-8)

Modlitwa ta wiąże się z wiarą, że tylko Duch Święty może dać człowiekowi łaskę mądrości, wysłowienia się, mocy, umiejętności. Autor legendy prosi zatem o takie wsparcie.

Po modlitewnym wstępie rozpoczyna się opowieść dziejów rodziny Aleksego: ojca, matki oraz narodziny przyszłego świętego (w. 11-32). Małżeństwo Eufamijana i Aglijas mieszkało w Rzymie, mieście o ważnej symbolice i randze dla Kościoła. 2ona Eufamijana (wtłumaczeniu: wróżącego szczęście, pomyślnego) była bezpłodna. On zaś miał szlachetne pochodzenie, liczne dobra, swoich rycerzy, byt blisko cesarza. Aglijas cechowało miłosierdzie dla ubogich. Małżonkowie żyli pobożnie i usilnie prosili Boga o potomka._

Wreszcie rodzi się Aleksy. Cud narodzin syna z niepłodnej kobiety łączy Aleksego z dziejami świętych mężów: Jana Chrzciciela. Samuela. Izaaka. Autor legendy pisze. Ze syn byt od ojca lepszy w wykonywaniu służby Bożej, wwiełu czynnościach książęcych. Rzymski książę. Eufamijan, osiąga największe ziemskie szczęście, kiedy syn Aleksy staje na ślubnym kobiercu z córką zwierzchnika panów ziemi, czyli samego cesarza. Dziewczyna o imieniu Famijarta jest dla Aleksego (i pośrednio dla całej rodziny Efamijana) cesarskim darem, ślubu udziela sam papież. Aleksy ma wtedy 24 lata. Po uroczystości weselnej oboje młodzi udają się do łożnicy. I wtedy Bóg upomina się o syna Efamijana.

Młody mężczyzna opuszcza żonę i dom ojca jeszcze przed skonsumowaniem małżeństwa. Wielka radość doczesna zamienia się w głęboki smutek i rozczarowanie. Podczas nocy poślubnej Aleksy oddaje Famijanie pierścień małżeński, wtajemnicza żonę w plan ucieczki na służbę Bogu Zostawia ją dziewicą i nakazuje pobożne życie dla ubogich i potrzebujących (w. 70-75). a także

w zgodzie z rodzicami i szacunku dla samej siebie. Dziewczyna nie boi się o męża. obiecuje żyć. dopóki Aleksy żyć będzie, przysięga wierność i zwrot pierścienia w niebie. W Średniowieczu taka zgoda była dowodem największej miłości ludzkiej, przypieczętowaniem małżeństwa większym niż noc poślubna. Po tej rozmowie, która kończy się o świcie. Aleksy oddala się od pałacu i wszelkie wieści o nim milkną... Udaje się w podróż morską. Będzie później patronem pielgrzymów, ponieważ jego losy to tułaczka do jednego celu - do świętości, do raju, do jedności z Bogiem. Aleksy wyrzeka się wszelkich dóbr doczesnych. Szaty rozdaje ubogim, srebro i złoto również. Dlatego Aleksy przebywa najczęściej pod progiem świątyni.

Po długim opisie bólu ojca. następuje zwrot, kiedy Efamijan postanawia odszukać syna (w. 125-130). Wydaje fortunę na poszukiwania, rozsyła wszędzie sługi, aby pytali wśród żebraków o Aleksego. Nikt jednak nie rozpoznaje książęcego syna. Małżonkowie popadają w powtórny lament, który świadczy o ich niepogodzeniu się z wolą Bożą. Po 17 latach od odejścia Aleksego z domu ojca. Aleksy i Eufamijan spotykają się na moście (symbolika przejścia od życia doczesnego dożycia wiecznego). Drugi raz jednak, i tym razem przez samego ojca. Aleksy nie zostaje rozpoznany. Jest to wielka próba dla świętego

Kiedy Aleksy mieszka u progu świątyni, zaczyna się nad nim roztaczać cudowna aura. co czyni go sławnym żebrakiem. Jest to kolejna próba dla świętego, aby wyzbyć się pokory i poniżenia.