42380

2    Charakterystyczna koncepcja twórcy, czyli poeta przeklęty. Ten typ dominuje w dekadentyzmie, w opowiadaniach Kiaski. Poeta skłócony ze zbiorowością, odwrócony od tłumu. Poeta doctus odchodzi w zapomnienie.

3 Kategoria zmiany, przełom normatyczny. Zmiana zastąpi oświeceniową koncepcję ładu. Utopie progresywne zastąpią regresywne. Idea postępu opęta wiek XIX, co ma też wpływ na wiek XX. Najważniejszy mit XIX w. to mit rewolucji - jako pochodny rewolucji francuskiej (zastąpił mit wieku złotego).

4    Relacja twórczość - publiczność, mamy tu konflikt. Poeta jest sam, osamotniony, a z drugiej strony jest publiczność. Wcześniej był mecenat i symbioza. Dokonała się tragedia poety niepoznanego.

5    Romantyzm potępił poprzednie pokolenia, topos starca, mędrca został wyśmiany, stał się elementem satyry. Starzec to oświeceniowy mędrzec. Głosi się za to kult młodości, który uprzywilejowuje młodość. Romantycy odkryli, że młodość dociera do prawdy. Pozwala walczyć ze stereotypami, pozwala odwrócić się od skostniałego toposu starca.

6    Stosunek do przeszłości. Nie ma już tradycjonalizmu, naśladownictwa. Mickiewicz - .potrząsanie młodości kwiatem". Nie ma wzorów, trzeba być oryginalnym, wzory tworzy pisarz.

7    Dylemat określenia się wobec romantyzmu Goethego Bayrona wybierze, Mickiewicza, Świętochowskiego - wybierze romantyzm zamiast klasycyzmu. Prus, Wyspiański, Miciński, Tetmajer - też wybiorą powrót do romantyzmu. Wiele razy powracano do twórczości romantycznej. Fenomen Miłosza nie istniałby, gdyby nie recepcja Miłosza:

-    głównie tematyka,

-    emigracja,

-    dykcja Miłosza podobna do języka Miłosza.

Fenomen Baczyńskiego nie istniałby bez Słowackiego.

Jerzy Ziomek „Epoki i formacje" - w tym studium, w konkluzji rozwiązań stwierdza, że rozróżnia romantyzm między 1822 a 1863 (dobrze zrobił). Trudno mówić o cezurze zamykając okres romantyzmu z zakresu literatury, ponieważ istnieją tematy, gatunki, ujęcia tematu, występujące w romantyzmie, ale też w epokach późniejszych.