6404

1.

Stowo humanizm pochodzi od łacińskiego słowa „humanus” - ludzki.

W węższym znaczeniu termin humanizm określa prąd umysłowy i kulturalny epoki odrodzenia (XIV-XVI w.), wysuwający na pierwszy plan wolność, swobodę i pełnię życia jednostki. Nurt ten przeciwstawiał się filozofii średniowiecza i nawiązywał do tradycji antycznych. Jego hasłem był aforyzm: Jestem człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce (Terencjusz).Humanistami nazywano myślicieli, którzy w badaniach języków starożytnych, greki i łaciny, w powrocie do antyku szukali idei pozwalających na przezwyciężenie scholastyki (główny nurt filozofii średniowiecza, podejmował głównie zagadnienia teologii chrześcijańskiej, XI-XVw.).

Współcześnie termin humanizm określa koncepcje i doktryny filozoficzne upatrujące w człowieku główny przedmiot zainteresowań i przypisujący mu największą wartość w świecie.

Jest to kierunek myśli filozoficznej, koncentrujący się wokół problemów człowieka, postawa intelektualna i moralna wyrażająca się zainteresowaniem sprawami człowieka, poszanowania jego godności i wolności.

2.

Nauczanie jest procesem towarzyszącym człowiekowi od początków jego istnienia i zawsze odgrywało bardzo ważną rolę. Odpowiednie przygotowanie członków danej grupy do samodzielnego lub grupowego życia zwiększało prawdopodobieństwo przetrwania. Pierwsze formy nauczania oparte były na naśladownictwie. Dziecko-uczeń naśladowało zachowania rodziców-nauczycieli lub innych członków grupy.

Nauczanie było zawsze nierozerwalnie związane z formami porozumiewania się. Wraz z rozwojem form komunikacji ewoluowało nauczanie. Wiedza z pokolenia na pokolenie była przekazywana tradycyjnie. Dzieci dorastając przy rodzicach na podstawie obserwacji i naśladownictwa przejmowały ich wiedzę i doświadczenia.

2