6675

4.    Stworzenie matce i dziecku przed i po urodzeniu warunków do rozwoju, opieki, ochrony medycznej poprzez system ubezpieczeń.

5.    Szczególna troska wobec dzieci upośledzonych fizycznie lub umysłowo.

6.    Stwarzanie dziecku atmosfery pełnej miłości, bezpieczeństwa i zrozumienia, czemu powinien służyć system ochrony rodziny, nieodrywanie małych dzieci od matki, poza krańcowymi sytuacjami, opieka nad dziećmi pozbawionymi rodziców.

7.    Prawo do nauki, rozwoju kult., rozrywek, które powinny służyć pełnemu rozwojowi osobowości. Wymogiem minimalnym powinno być powszechne, obowiązkowe szkolnictwo na poziomie podstawowym.

8.    Pierwszeństwo dziecka do ochrony i pomocy.

9.    Ochrona dziecka przed wyzyskiem, okrucieństwem, zaniedbaniem, wykluczenie handlu dziećmi

i zakaz pracy poniżej odpowiedniego, minimalnego wieku oraz wykonywania czynności szkodliwych fizycznie, psychicznie lub moralnie.

10.    Wychowywanie dziecka w duchu tolerancji, szacunku dla innych ludzi, przyjaźni i pokoju między narodami.

Zasady te wynikały z ogólnych norm zawartych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, a także z przekonania, że dziecko ze względu na swą słabość i uzależnienie od świata dorosłych powinno być specjalnie chronione. Apelowano do wszystkich rządów, instytucji, rodziców o stosowanie się do przyjętych zasad i tworzenie ustawowych warunków umożliwiających ich realizacjęKonwencja Praw Dziecka

Konwencja Praw Dziecka

została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne NZ w 1989 roku i weszła w życie rok później. Jest efektem wieloletnich starań mających na celu zapewnienie dzieciom należytej ochrony i prawa do prawidłowego rozwoju. Zawiera katalog praw i wolności dzieci (wolności osobiste, prawa socjalne, kulturowe i polityczne).

Jak doszło do podpisania Konwencji Praw Dziecka?

"Na początku stulecia dzieci nie posiadały faktycznie żadnych praw. Pod koniec stulecia powstał dokument, który nie tylko uznaje, ale także chroni ich prawa" Carol Bellamy, Dyrektor Wykonawczy UNICEFu

Prace nad uzyskaniem ostatecznego kształtu Konwencji Praw Dziecka trwały 70 lat. W 1924 roku Liga Narodów, prekursor ONZ, przyjęła pierwszą Deklarację Praw Dziecka stwierdzając, że "ludzkość ma obowiązek dać dzieciom to co ma najlepszego" . Karta Narodów Zjednoczonych z 1945 roku również nawoływała do respektowania praw człowieka i fundamentalnych wolności. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 roku stwierdza że" wszystkie istoty ludzkie rodzą się wolne i równe ". Podkreśla, że macierzyństwo i dzieciństwo wymagają odpowiedniej opieki i ochrony, odnosi się do rodziny jako "naturalnej i fundamentalnej części społeczeństwa."

W 1948 roku Narody Zjednoczone przyjęły drugą Deklarację Praw Dziecka. Zaraz potem podjęto decyzję o przygotowaniu bardziej szczegółowego dokumentu, co zaowocowało powstaniem trzeciej Deklaracji Praw Dziecka, przyjętej w 1958 roku.

Deklaracje Praw Dzieci nie są wiążącymi umowami, a przedstawiają jedynie stanowiska dobrej woli. Oznacza to, iż kraje nie są zobligowane do zapewnienia ich przestrzegania.

By zmienić ten stan rzeczy rząd Polski podjął inicjatywę opracowania Konwencji Praw Dziecka. W 1979 roku Komitet Praw Człowieka powołał grupę roboczą mającą ocenić i rozwinąć dokument opracowany przez Polaków. W skład grupy weszli przedstawiciele rządów, członkowie społeczeństwa obywatelskiego, niezależni eksperci, obserwatorzy z państw nie będących członkami ONZ oraz przedstawiciele agend Narodów Zjednoczonych.