8177

Analiza znaczenia polega na przypisaniu go do jednej z dziedzin, np.:

znaczenie w sensie sfery zjawisk psychicznych (najbardziej popularne znaczenie), znaczenie skojarzone z przedmiotem fizycznym, czyli jaki dokładnie przedmiot kryje się za tą nazwą (tj. konotacja nazwy - pewna grupa cech charakterystycznych desygnatów, treść charakterystyczna nazwy),

znaczenie na poziomie przedmiotów abstrakcyjnych - zalicza się do nich: przedmioty idealne, twory geometryczne, liczby.

znaczenie w sensie własności języka - czy zdanie jest prawdziwe czy fałszywe, znaczenie na poziomie stosunków między językiem, ludźmi a rzeczywistością zewnętrzną -chodzi o znaczenie jako sposób użycia wyrażenia, tj. czy norma społeczna (kulturowa) pozwala na użycie wyrażenia w taki a nie inny sposób.

Def. zakresu (denotacji): klasa tych przedmiotów, o których orzeka się prawdziwie w języku „J" używając nazwy „N" w znaczeniu „S".

Nazwa jest podstawową logiczną jednostką. Ze względu na liczbę desygnatów dzielimy je na:

puste - zakres jest wtedy pusty, np. bóg olimpijski, choć z poziomu filozofii nie jest to takie oczywiste,

indywidualne - inaczej: stała indywidualna, jeżeli coś nadaje się na podmiot; imiona własne nie mają własnego zakresu i są w logice nieprzydatne.

jednostkowe - zakresem jest 1 desygnat (mogą to być nazwy indywidualne jak i generalne), np. najwyższy szczyt świata - Mount Everest, ogólne, np. człowiek,

generalne - jeżeli coś nadaje się na orzecznik, choć jest to mocno naciągane; posiadają wiele desygnatów.

Def. treści nazwy: treść charakterystyczna nazwy „L" jest to zespół cech charakterystycznych dla zakresu nazwy, tj. taki, że przysługuje absolutnie wszystkim desygnatom tej nazwy i tylko im.

Treść dzielimy na:

obiektywną - scharakteryzowana jest przez pewne cechy (każdy desygnat musi mieć tę cechę) i wtedy możemy powiedzieć, że one są treścią charakterystyczną nazwy.

subiektywną - zakres nazwy „N" jest to zespół cech charakterystycznych dla zakresu nazwy, za pomocą którego myślimy o desygnatach tej nazwy. Jest to rozumowanie znacznie węższe, ponieważ „my myślimy" bez względu na to czy wiemy, czy też nie o czymś.

Treść charakterystyczna nazwy będzie konotacją (treścią językową), gdy każdy poinformowany o tym, że jakiś przedmiot ma wszystkie cechy w owej treści zawarte może trafnie rozstrzygnąć czy dany przedmiot jest desygnatem nazwy „N" czy nie jest. Konotacja ma miejsce wtedy, gdy już wszyscy o czymś wiemy (bardzo specyficzne cechy desygnatów).

Występują stosunki pomiędzy zakresami:

równorzędność - np. trójkąt równoboczny i trójkąt równokątny,

nadrzędność - np. są sobie kwiaty jako desygnaty, a wśród nich np. róże; w sumie sprowadza się ten stosunek do liczby desygnatów, podrzędność - podobnie jak wyżej, tyle że odwrotnie,

krzyżowanie się - np. zwierzę i nie-kot; część jednej grupy desygnatów należy do drugiej grupy.

wykluczanie się - np. ożywiony i nieożywiony.

Pojęcie: w sensie logicznym jest znaczeniem nazwy generalnej a nie nazwy indywidualnej; zespół cech charakterystycznych osób reaktywnych.

Od pojęcia w sensie logicznym odróżnia się pojęcie w sensie psychologicznym, które utożsamia się z przeżyciem myślowym polegającym na przedstawieniu sobie czegoś od tej nazwy w sposób nie oglądowy.

Predykat: zazwyczaj to orzeczenie (pełni rolę funkcji na nazwach; funktor zdaniotwórczy) i dzieli się na:

jednoargumentowy - opisujący własność, np. księżyc świeci, dotyczy jednej nazwy, wieloargumentowy - opisuje pewną relację pomiędzy nazwami, np. „x" leży między „y" i „z".