□ zużycie materiałów i energii,
□ usługi obce,
□ podatki i opłaty,
□ wynagrodzenia,
□ świadczenia na rzecz pracowników,
□ amortyzacja majątku trwałego,
□ pozostałe koszty.
Natomiast przychody ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów są powiększane o
□ zmianę stanu produktów (zwiększenie - wartość dodatnia, zmniejszenie - ujemna),
□ koszt wytworzenia świadczeń na własne potrzeby firmy.
Powstaje pytanie (banalne dla praktyków życia gospodarczego), dlaczego przychody
ze sprzedaży produktów mają być zwiększane o zmianę stanu produktów. Zmiana stanu
produktów to różnica:
wartość stanu produktów znajdujących się w firmie na koniec roku (remanent końcowy obejmujący również produkcję w toku) minus wartość stanu produktów znajdujących się w firmie
na początku roku (remanent początkowy).
W porównawczym rachunku zysków i strat koszty były podzielone rodzajami. Natomiast
w kalkulacyjnym rachunku wyników koszty (i przychody) są podzielone
□ na bezpośrednio produkcyjne uraz z kosztami ogólnymi wydziałów produkcyjnych oraz na
□ koszty sprzedaży i ogólnego zarządu (i inne przychody, na przykład ze sporadycznego
spieniężenia części zbędnego majątku trwałego firmy).
Pierwsze koszty nazywane są również technicznym kosztem wytworzenia (TKW). Dalsza
część rachunku wyników jest podobna dla układu porównawczego i kalkulacyjnego.
Przedstawiony dalej kalkulacyjny wariant rachunku zysków i strat wydaje się najkorzystniejszy do analiz finansowych i jest najczęściej stosowaną formą w EWG i USA,
zarówno w formalnych sprawozdaniach finansowych, jak i w powszechnie stosowanych
raportach rocznych większych firm. Pozwala on menedżerom i innym czytelnikom
na łatwiejszą i bardziej wnikliwą analizę działalności firmy.
Dla ogólnej oceny firmy jest mniej istotne, jakie są koszty według rodzaju. Pierwszoplanowy
problem stanowi to, jak duża jest sprzedaż i jakie są jej koszty własne oraz jak bardzo
uzyskany zysk brutto ze sprzedaży jest obciążany kosztami operacyjnymi.
Jest to podstawowy