100044

zdegradowane, zwietrzałe powierzchnie wyrobisk bez obudowy, zwłaszcza że w tym przypadku można wyrobisko odpowiednio powiększyć, aby uzyskać niezbędną jego skrajnię. Wśród wielu możliwych do wykonania powłok ochronnych można wymienić:

•    torkret lub beton narzutowy (rys. 11.12),

•    przymocowana kołkami siatka z powłoką torkretową lub betonową,

•    torkret wyrównawczy z warstwą izolacyjną! obudową przenoszącą ciśnienie wody (rys. 11.13),'

•    kotwienie obudowy i górotworu z ochronną warstwą torkretu,

•    kotwienie obudowy i górotworu z siatką i narzutem betonowym,

•    luki stalowe z okładziną z siatki i narzut betonowy.

Po uszczelnieniu i wzmocnieniu obudowy lub górotworu od wewnątrz możemy dodatkowo przeprowadzić iniekcyjną stabilizacją wgłębnych warstw układu obudowa-górotwór. W tym przypadku warstwa iniekcyjną nie powinna jednak sięgać zbyt daleko poza strefę nośną w otoczeniu wyrobiska, aby nie naruszyć procesu odprężenia masywu skalnego lub gruntowego oraz reżimu migracji wód podziemnych w głębi tego masywu. Głęboko sięgająca iniekcja spowoduje również zbędny, nieuzasadniony wzrost kosztów remontu budowli podziemnej. Za prawidłową, skuteczną należy więc uznać warstwę iniekcyjną o grubości 1-2 m wykonaną jako jednorodną, ciągłą warstwą wzmocnienia i uszczelnienia układu nośnego obudowa-górotwór. O jakości zabiegów iniekcyjnych decyduje dobrze dobrana siatka otworów miekcyjnych i ciśnienie wtłaczania środków wzmacniaj ąco-uszczelniających. Im bardziej stabilny i szczelny jest wewnętrzny płaszcz ochronny, tym większe ciśnienie iniekcyjne możemy dopuścić i otrzymamy bardziej jednorodny płaszcz stabilizujący układ nośny.