100307

1. Umocnieni' zobowiązań.

Normalną gwarancją wykonania obowiązku dłużnika była ochrona procesowa (za wyjątkiem zobowiązań naturalnych) Jednym z zabezpiecza) wiązy te In ości było rzeczowe piwo zastawu. Dodatkowymi zabezpieczaiiami ze strony dłużnika było a) ustanowienie kary umownej, b) wręczenie zadatku, a także c) ponowne przyrzeczenie zapłaty długu własnego.

Najbardziej ulubioną formą umocnienia zobowiązań było w Rzymie poręczenie za dług cudzy. Obok właściwego poręczana stypulacyjnego istniały jeszcze inne urządzana spełniające podobne funkcje, mianowicie w prawie cywilnym /lecenie kredytowe, w prawie pretorskim - przyrzeczańe zapłaty długu cudzego ora/. gwarancją bankiera.

Poręczenie stypulacyjne (adpromissio) - przyjęcie odpowiedzialności za cudzy dług poprzez stypulacie dokonana miedzy wierzyciela!) a poręczyciela)). Istniały trzy odmiany takiego poręczana stypulacyjnego: spornio - najstarsza, dostępna tylko dla obywateli rzymskich

Jideipromissio - otwarta także dla paegrynów. Podobnie jak spornio - zabezpieczały tylko długi zaciągnięte w drodze stypulacji. nie przechodziły na dziedziców poręczycieli i wygasały po upływie dwóch lat

fideiussio - powstała najpóźniej (pod koniec republiki), powszccłmic dostępna, zabezpieczała nic tylko dhigi pochodzące ze stypulacji. ale i z innych źródeł, przechodziła na dziedziców poręczyciela i nic gasła z upływan czasu.

Intercesja (intercessio) - wszelkiego rodzaju przyjęcie odpowiedzialności za dług cudzy. Do lak rozumianego pojęcia intacesji należy zaliczyć przede wszystkim poręczenie, ale ponadto należało tu także a) zabezpieczane cudzego długu zastawali, b) przyjęcie obowiązku w^półdhiżnika solidarnego, c) przejęcie na siebie długu cudzego lub d) zaciągnięcie zobowiązania własnego dla kogoś innego.