IMG852 (648 x�2)

306

Rozdział 9

jako jednostronne zobowiązanie banku-gwaranta, ze po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu dokumentami, jakie beneficjent załączy do sporządzonego we wskazanej formie żądania zapłaty, bank wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji -bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku.

Występują tutaj trzy stosunki prawne. Punkt wyjścia stanowi stosunek podstawowy łączący wierzyciela z dłużnikiem, powodujący konieczność zabezpieczenia interesów majątkowych wierzyciela. W odniesieniu do działalności organizatorów turystyki i pośredników turystycznych stosunek ten wynika z zawartych przez nich umów o świadczenie usług turystycznych i oznacza konieczność zabezpieczenia interesów majątkowych ich klientów na wypadek niewykonania zobowiązań umownych. a w odniesieniu do organizatorów turystyki - także konieczność zapewnienia pokrycia kosztów powrotu klientów do kraju w razie niewywiązania się danego organizatora turystyki z tego obowiązku. Klienci są w tej sytuacji wierzycielami mającymi roszczenia wobec organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego jako dłużników . Drugi stosunek prawny jest między bankiem - gwarantem a dłużnikiem, który zleca udzielenie gwarancji na rzecz swojego wierzyciela. Ten stosunek prawny jest określany jako stosunek zlecenia udzielenia gwarancji albo stosunek pokrycia. Powstaje on zwykle w^r wyniku zawarcia umowy zlecenia. Ustawa o usługach turystycznych wyraźnie określa, że jego źródłem jest umowa gwarancji bankowej zawarta z bankiem przez organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego. Trzeci zaś stosunek prawny jest stosunkiem gwarancji i powstaje między bankiem-gwarantem

V⁵*^ust

^ubczp pustawy ^

>a. zahezo ^eorr

a beneficjentem gwarancji jako rezultat udzielonej gwarancji.

Występują różnice zdań w kw-estii, czy gwarancja stanowń jednostronną czynność prawną, czy umowę. Dominuje stanowisko, że mamy tutaj do czynienia z umową gwarancji zawieraną między gwarantem a beneficjentem gwarancji. przy czym przeważa pogląd, że jest to umowa nienazwana. Trudno to zaakceptować w odniesieniu do gwarancji, o których mowa w ustawie o usługach turystycznych. Jak bowiem wtedy wskazać beneficjenta gwarancji, którym są wszyscy przyszli klienci danego organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego. Za takiego beneficjenta uważano także organ zezwalający, którym uprzednio był wojewoda uprawniony do występowania na rzecz klientów w sprawach wypłaty środków pieniężnych z tytułu udzielonej gwarancji, a obec-ⁿ^^Pra*f^{nia w zu}^resie posiada właściwy miejscowo marszałek woje-w ztwa. Am jednak przyszli klienci organizatora turystyki lub pośrednika tury-

żadiwITf^{0 am aNVn}‘^eJ wojewodowie, a obecnie marszałkowie województw each tiirv^t^>v^{Wy gW}/^irancj^{i nie zavviera}ją z bankiem-gwarantem. Ustawa o usłu-stycznych nho*"^ ."^{ak adając na} organizatorów turystyki i pośredników tury-ycznych obowiązek postadania gwarancji lub umowy ubezpieczenia przez cały

f0)

tyienio

pralnic

tyczące

rurancj

artsu

wnycl

ikntó