b. przez różne komórki i ich połączenia synaptyczne.
Wartość amplitudy potencjału receptorowego zależy od:
• energii przekazywanego bodźca która realizowana jest przez częstość potencjału czynnościowego,
• wartości progowej pobudliwości,
• sprzężenia zwrotnego na drodze przekazu informacji, którego efektem jest regulacja progu pobudliwości komórek zmysłowych,
• reakcji jedynie na zmienną wartość bodźca (wartości stałe nie są odbierane),
• paralelność zjawisk (przekaz równoczesny kilku rodzajów informacji np.: kształtu, barwy, prędkości ruchu itp.),
• zdolność adaptacji (w początkowej fazie bardzo silna reakcja, która z upływem czasu maleje, prowadząc do częściowego zaniku percepcji),
• rodzaju bodźca - monotonne, powtarzające się bodźce, nie mające znaczenia dla organizmu ulegają zanikowi w świadomej percepcji (tzw. habituacja).
Niezależnie od rodzaju energii receptor reaguje zmianą potencjału, jaka powstaje pod wpływem działającego bodźca. Wartość ta nosi nazwę potencjału generującego. Receptory mogą być pobudzane albo jednym, albo kilkoma rodzajami energii, ale wówczas, kiedy ich intensywność jest odpowiednio duża. Bodźce, na które receptor reaguje najłatwiej, zwane są adekwatnymi lub swoistymi. Z receptora, informacja jest przekazywana do dośrodkowych (afarentnych) włókien nerwowych, których liczba rozgałęzień może być różna. Pojedyncze włókno, którego rozgałęzienia łączą się z licznymi receptorami nosi nazwę fizjologicznej jednostki (np. czucie). Ma ono określone pole recepcyjne, czyli obszar, który może być pobudzony. Sąsiadujące ze sobą pola mogą zachodzić na siebie. We włóknie nerwowym występuje potencjał czynnościowy, którego wartość jest stała. Natomiast wartość potencjału występująca w receptorze (tzw. generującego) zależy od intensywności bodźca i rośnie wraz z jej wzrostem. Po osiągnięciu tzw. potencjału progowego, potencjał generujący wyzwala impuls nerwowy. Potencjał generujący jest zmianą miejscową, nie rozprzestrzeniającą się, szybko zanikającą wraz ze wzrostem odległości od miejsca powstania. Dla jego powstania, duże znaczenie ma szybkość narastania wartości bodźca. Po osiągnięciu wartości maksymalnych, potencjał generujący maleje do zera, mimo dalszego działania bodźca. Wyzwala on przy tym wyładowanie im- pulsów nerwowych, co jest efektem ostatecznym czynności receptora. Informacja zawarta w impulsie jest przekazywana dalej do ośrodkowego systemu nerwowego. Intensywność bodźca wyrażana jest w postaci częstości impulsów. W wielu receptorach, częstość ta (tzn. wartość wrażenia) jest proporcjonalna do logarytmu podniety. Powyżej maksymalnej wartości potencjału, przekazywanie informacji staje się nie możliwe. Receptory danej populacji mają różny próg pobudliwości. Bodziec o stopniowo zwiększającej się intensywności pobudza coraz większą liczbę receptorów. Zjawisko uczynniania receptorów wraz ze wzrostem intensywności nosi nazwę rekrutacji receptorów. Podczas utrzymującego się drażnienia receptorów daje się zauważyć zjawisko spadku wielkości potencjału generującego. Zachodzi to na skutek adaptacji danego receptora. Może być to proces wolno, lub szybko zachodzący.