104116

strzelaniem na postrach. Pozostawało pytanie co mają wyświetlać te oblegane kina. Początkowo brak dewiz i uregulowanych stosunków handlowych z zagranicą sprawił, że tuż po wojnie kina skazane były na wyświetlanie odnalezionych albo odebranych prywatnym właścicielom, na ogół bardzo zniszczonych kopii przedwojennych filmów polskich, amerykańskich i francuskich, najczęściej melodramatów i komedii. Trudno było w tai sposób realizować narzucoane zadania propagandowe. Wydział Kinofikacji zaczął więc kształtować nowy repertuar, oparty na filmach radzieckich, mimo niekorzystnych wamnków. W 1946r. wprowadzono na polskie ekrany 57 filmów, w tym 39 z ZSRR. 3 z USA i 15 z Europy Zachodniej; wśród dwóch ostatnich grup znalazły się pierwsze powojenne przeboje : amerykański Morski jastrząb (1940) Michaela Curtiza. angielski Nasz okręt (1942) NoelaCowarda i Davida I.eana. francuscy Komedianci (1945) Marcela Came. Publiczność czekała jednak przede wszystkim na nowe filmy polskie, tych zaś wciąż brakowało. Początkowo nie było zgody co do nowego systemu produkcji.

Pomiędzy wysokimi urzędami krążył memoriał, sformułowany w marcy 1945 przez Bossaka, Forda i Wołila. proponujący całkowite upaństwowienie kinematogi afń. Spotkało się to wprawdzie z krytyką Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów, kia cwanego przez Kilarego Minca, stojącego na stanowisku, że głównym źródłem finansowym kina powinien być kapitał prywatny. W końcu jednak, w efekcie negocjacji, myślane propagandowe zatriumfowało nad ekonomicznym. Ostatecznie 13 listopada 1945 roku został uchwalony dekret o utworzaiiu Przedsiębiorstwa Państwowego Film Polski, wprowadzający dwie główne, obowiązujące odtąd zasady: koncaitrację wszystkich działów kinematografii - w jednym przedsiębiorstwie oraz monopolw dziedzinie produkcji i dystrybucji filmów. Pozostawiono wprawdzie furtkę w postaci możliwości produkowania filmów’ i prowadzana kin przez instytucje społeczne, korzystano z niej jednak w minimalnym stopniu. Poza Wytwórnią Filmowy WP i Przedsiębiorstwem Państwowym Film Polski filmy produkowały jedynie dwa ośrodki spółdzielcze: w latach 46-47 Gromada Filmowa i w latach 48-49 żydowski Kinor. Filmy miały być odtąd wypadkową zamówienia państwowego producaita i możliwości twórczych samych filmowców.